Lib. Cap. Par.

 1   XXXVI,    3,  15|           aliquanto pauciores quam umquam antea convenissent, et principes
 2  XXXVII,    4,  26|           per se aut temptata sibi umquam feliciter aut tunc magnae
 3  XXXVII,    5,  36|             aliis, deos precor, ne umquam fortuna egeat mea; animus
 4  XXXVII,    6,  39|            aestatem bellum. nullum umquam hostem Romani aeque contempserunt.
 5 XXXVIII,    1,   8|    respondit magis saepe quam vere umquam Aetolos pacem petere. Imitarentur
 6 XXXVIII,    5,  45|          bellum illatum. Quod quem umquam de sua sententia facere
 7 XXXVIII,    6, 50b|            satis constaret neminem umquam neque melius neque verius
 8 XXXVIII,    6,  53|           nullis nostris honoribus umquam in arcem tutam et velut
 9   XXXIX,    1,   1|          habentes erat. nec deerat umquam cum iis vel materia belli
10   XXXIX,    1,  15|         consul, ita coepit. 'nulli umquam contioni, Quirites, tam
11   XXXIX,    2,  26|        crimina de se deferre: quem umquam verbo violatum esse? semel
12   XXXIX,    3,  31|            quidem ulteriorem ripam umquam visurum. ipse cum equitibus
13   XXXIX,    5,  43|       infra eum accubantem negasse umquam vidisse quemquam securi
14   XXXIX,    5,  46|         senatum introduxerunt. nec umquam ante tantum regionis eius
15      XL,    1,  13|    victimam, praelatis omnium, qui umquam fuere, Macedoniae regum
16      XL,    1,  15|        sperare regnum nec ambigere umquam de eo forsitan debeam, quia
17      XL,    3,  34|    induxisse Ligurum gentem, nulla umquam arma nisi imperata a populo
18    XLII,    1,   1|            ante hunc consulem nemo umquam sociis in ulla re oneri
19    XLII,    1,   8| inplorantia populi Romani, ne quis umquam se postea dedere auderet,
20    XLII,    3,  41|           quam Rammium, quem neque umquam ante videram nec eram postea
21     XLV,    2,  23|           est; capitali poena nemo umquam dignam iudicavit. id enimvero
22     XLV,    4,  37|            dicendo absumpsit. quis umquam tam nocens reus fuit, cuius