Lib. Cap. Par.

 1      II,    3,  25|           ad arma; ita frustra id inceptum Volscis fuit. Reliquum noctis
 2     VII,    3, 22a|            sed et ipse constantia inceptum obtinuit et tribuni omni
 3    VIII,    3,  16|     potius quam periculo peragere inceptum voluit. itaque aggerem et
 4    VIII,    5,  25|         magis ut, si successisset inceptum, cogitaret populus Romanus
 5      IX,    8,  41|        loquentes, iactarent. Quod inceptum eorum ubi ad Decium consulem
 6       X,    2,  14|       potuit; et postquam inritum inceptum erat, recepti post signa
 7       X,    4,  32|          venit ad finem tam audax inceptum, tamen haud omnino vanum
 8     XXI,    3,  30|          atque arduum videri quod inceptum moretur? Cepisse quondam
 9    XXII,    8,  60|          silentium esset, dum nox inceptum tegere posset, se ducem
10    XXIV,    2,  13|         urbis venerunt. praevenit inceptum eorum Marcellus consul a
11    XXIV,    3,  19|    acciperent volnera neque satis inceptum succederet, Fabius omittendam
12    XXIV,    4,  30|         quod ubi frustra eis fuit inceptum, vi agendum rati postero
13     XXV,    5,  25|     itaque Marcellus, postquam id inceptum inritum fuit, ad Euryalum
14    XXXV,    5,  47|         ibi, quoniam primum vanum inceptum evasisset, consultare cum
15   XXXVI,    4,  25|           et cum parum procederet inceptum, per colloquia principum
16  XXXVII,    2,  11| ancipitibus hostem summoturus. id inceptum eius Nicander a terra visus
17 XXXVIII,    1,   4|      intererat; dein, periculosum inceptum ratus, ne qua sentirent
18 XXXVIII,    1,   5|           opera est adgressus. Id inceptum conatu quam effectu gravius
19     XLI,    1,   2|           nebula matutina texerat inceptum; qua dilabente ad primum
20    XLII,    2,  15|         nihil aliud ad peragendum inceptum quam loci opportunitatem,
21    XLII,    5,  58|                          Postquam inceptum non succedebat, castra propius
22    XLII,    5,  63|   interiorem murum haberent. quod inceptum eorum fors inpediit; nam