Lib. Cap. Par.

 1      II,    5,  49|     habebant --, pacem supplices petunt. Cuius impetratae, ab insita
 2      II,    5,  65|       effugere potuerunt, Antium petunt. Antium et Romanus exercitus
 3      IV,    5,  33|       maxima pars Tiberim effusi petunt, Fidenatium qui supersunt
 4       V,    6,  40|        agros dilapsi, pars urbes petunt finitimas, sine ullo duce
 5       V,    6,  41|       intacta et referta praeda, petunt; inde rursus ipsa solitudine
 6      VI,    5,  32|        fuit, fugae simili agmine petunt Antium; et cum Romanus exercitus
 7      VI,    5,  40|      quid est aliud dicere "quod petunt alii, nos adeo fastidimus
 8     VII,    2,  11|        sicut arcem belli Gallici petunt; palati a consule Poetelio
 9     VII,    4,  24| occurrebat oculis, arcem Albanam petunt. Consul non ultra castra
10     VII,    4,  27|       fuga effusa Satrici moenia petunt; et ne in muris quidem satis
11      IX,    5,  23|       quisque, fugam per diversa petunt; ingens multitudo in unum
12      IX,    7,  35|         ad castra itinere montes petunt; inde inermi paene agmine
13       X,    1,   8|         certamen tantum patricii petunt nec curant quem eventum
14     XXI,    4,  34|          coorti, comminus eminus petunt, saxa ingentia in agmen
15    XXII,    3,  20|   diripuissent, Carthaginem inde petunt, atque omnem agrum circa
16   XXXII,    2,  12|    convenisset, frequenti agmine petunt Thessaliam. Romani quoad
17   XXXII,    3,  21|  societatem amicitiamque nostram petunt et in bello quod adversus
18   XXXII,    3,  21|        nolite, quia ultro Romani petunt amicitiam, id quod optandum
19   XXXVI,    5,  43|          in Aegaeum mare versum, petunt; inde ad urbem circumegere
20    XLIV,    1,  10|         oppugnatione Aeniam inde petunt. quindecim milia passuum
21    XLIV,    1,  12|       inrito incepto Demetriadem petunt. ibi cum adpropinquantes