Lib. Cap. Par.

 1      II,    5,  48|       sunt; questi quoque quidam nimia gloria luxuriare et evanescere
 2     III,    8,  57|       supplicio suamet plebi iam nimia libertas videretur, in carcerem
 3       V,    3,  21|         si cui deorum hominumque nimia sua fortuna populique Romani
 4       V,    7,  54|       commoditates nec expositum nimia propinquitate ad pericula
 5      VI,    1,   1|       exposui, res cum vetustate nimia obscuras velut quae magno
 6       X,    2,  13|      ipsam vereri, ne cui deorum nimia iam in se et constantior
 7       X,    3,  20|      adventus suus propinquitate nimia nosci posset et egredientem
 8   XXIII,    3,  18|      mali vicerat vis, perdidere nimia bona ac voluptates immodicae,
 9   XXVII,    1,   3|       exercitum sicut Hannibalis nimia urbis amoenitas emolliret,
10   XXVII,    7, 33b|        tum eo ipso anno consules nimia cupiditate conserendi cum
11  XXVIII,    1,   3|          ubi animadvertit Scipio nimia paucitate suorum exaequatum
12  XXXIII,    2,  14|    effusius hostes et, ut fit ab nimia fiducia, neglegentius etiam
13    XXXV,    4,  32|       admonuerunt: ne temere eam nimia celeritate consiliorum everterent;
14      XL,    1,  14| abstinuissem? et ne ego me solus nimia simplicitate tuear, ipse
15    XLII,    1,  14|       exasperavit animos ferocia nimia Harpali, qui princeps legationis
16     XLV,    4,  41|         captus. mihi quoque ipsi nimia iam fortuna videri eoque