Lib. Cap. Par.

 1      II,    4,  36|  ludibrio abiret. Magno illi ea cunctatio stetit; filium namque intra
 2       V,    6,  41|   atriis principum, maior prope cunctatio tenebat aperta quam clausa
 3      VI,    2,   7|    milites, haec, quae insolita cunctatio est? hostem an me an vos
 4      VI,    4,  21| pestilentiam non eductus, eaque cunctatio colonis spatium dederat
 5     VII,    4,  23|       restitere; dein, cum ipsa cunctatio et his animos minuisset
 6    XXII,    4,  23|        cladibus Romanis sollers cunctatio Fabi fecisset; quae ut Hannibalem
 7   XXIII,    3,  18|     Romanam duxisset; illa enim cunctatio distulisse modo victoriam
 8  XXVIII,    6,  30|        rostra converteret. ipsa cunctatio facultatem detractandae
 9   XXXIV,    5,  46|        Gallis, praeterquam quod cunctatio hostium animos faciebat,
10  XXXVII,    5,  34|         ei spem attulit mora et cunctatio Romanorum, quos, simul Asiam
11    XLII,    3,  39|        paulisper internuntiando cunctatio fuit, utri transgrederentur.