Lib. Cap. Par.

 1      II,    2,   7|       favore non invidia modo sed suspicio etiam cum atroci crimine
 2  XXVIII,    4,  20|     respectu vellet, primo tacita suspicio, deinde aperta discordia
 3  XXVIII,    8,  43|          virum insimulare quam ea suspicio, vitio orationis an rei,
 4   XXXII,    4,  30| ignorabant; suberat tamen quaedam suspicio animis labare fidem sociorum.
 5   XXXII,    5,  38|    occulere aut retrahere aliquid suspicio fuit, in servilem modum
 6   XXXIV,    6,  62|        bellandum esset. maxime ea suspicio crimen urgebat quod quem
 7  XXXVII,    3,  13|           iere; inde, cum ea ipsa suspicio, ne quis exiret, deterruisset,
 8   XXXIX,    3, 29b|      Romae nulla Macedonici belli suspicio erat. L. Manlius proconsul
 9      XL,    4,  37|       quoque humanae insinuaverat suspicio animis; et veneficii quaestio
10     XLV,    3,  31|       subiecit, quos aliqua parte suspicio favoris in regem contigerat.