Lib. Cap. Par.

1      IX,    7,  35|     tela, nunc saxa, quibus eos adfatim locus ipse armabat, ingerere.
2       X,    3,  25|        habetis igitur" inquit, "adfatim lignorum; redite et vellite
3     XXI,    6,  50|         Nam ut sociis navalibus adfatim instructam classem, ita
4   XXIII,    1,   5|      scribi posse; iam pecuniae adfatim est frumentique. Si parem
5   XXVII,    8,  48|  hiantes caedendos capiendosque adfatim praebebat.~ ~49.
6   XXXII,    3,  16|         secum portabant et agri adfatim materiae praebebant ad nova
7   XXXIV,    3,  26|         nec iam auxilia, quorum adfatim erat, sed commeatus finitumis
8   XXXIV,    4,  37| obsidionem sustinendam copiarum adfatim esse. exciderat pacis mentio
9 XXXVIII,    2,  19|    telorum cura fuit, quod saxa adfatim praebituram asperitatem