Lib. Cap. Par.

  1       I,    1,   1|              Alii proelio victum Latinum pacem cum Aenea, deinde adfinitatem
  2       I,    3,  13|            faciendum duces prodeunt. Nec pacem modo sed civitatem unam
  3       I,    3,  15|           adversa pugna subacti Veientes pacem petitum oratores Romam mittunt.
  4       I,    3,  15|           quadraginta deinde annos tutam pacem haberet. Multitudini tamen
  5       I,    3,  16|                 universi Romulum iubent; pacem precibus ecunt, uti volens
  6       I,    4,  21|                  ad sollicitandam omnium pacem crediderant, in eam verecundiam
  7       I,    5,  27|                 Igitur ut prius in bello pacem, sic in pace bellum quaerens,
  8       I,    6,  32|                 magis necessariam fuisse pacem credebat cum in novo tum
  9       I,    7,  37|                 perditis iam prope rebus pacem petiere.~ ~38.
 10       I,    9,  49|          publicam administravit; bellum, pacem, foedera, societates per
 11       I,    9,  55|               Gabiis receptis Tarquinius pacem cum Aequorum gente fecit,
 12      II,    2,   9|                regibus vel cum servitute pacem acciperet. Multa igitur
 13      II,    2,  15|             locum, ne quid meam vobiscum pacem distineat." Dictis facta
 14      II,    4,  39|          distribuentes, multitudo ingens pacem poscentium primum seditioso
 15      II,    5,  49|                populo Romano tranquillam pacem agente omnes finitimos subigi
 16      II,    5,  49|                  ibi castra habebant --, pacem supplices petunt. Cuius
 17     III,    1,   1|                eo cum exercitu venerat - pacem petiere, inritamque eam
 18     III,    1,   2|                  ordinem, quia is victor pacem Aequis dederat, ea provincia
 19     III,    1,   2|             consulem dicere se ex Aequis pacem Romam tulisse, ab Roma Aequis
 20     III,    1,   2|                nihilo inclinatioribus ad pacem animis ferox multitudo increpare
 21     III,    1,   5|                   per quas omnia delubra pacem deum exposcentium virorum
 22     III,    3,  24|               gloria fuit, quod et foris pacem peperere, et domi, etsi
 23      IV,    1,  7a|                magistratu concordia domi pacem etiam foris praebuit. Sunt
 24      IV,    2,  10|         victoriam potius ex Volscis quam pacem infidam Romam relaturum.
 25      IV,    6,  45|              bellum parari nec diuturnam pacem fore appareret, Tusculanis
 26       V,    4,  27|             exitum paene quam Capenatium pacem mallent, apud eos pacem
 27       V,    4,  27|                  pacem mallent, apud eos pacem universa posceret civitas.
 28       V,    6,  36|               tueri socios, ne se quidem pacem quam illi adferant aspernari,
 29       V,    6,  36|                 finium concedant; aliter pacem impetrari non posse. Et
 30      VI,    3,  12|                prodisset hostiaque caesa pacem deum adorasset, laetus ad
 31      VI,    3,  18|                   ostendite modo bellum; pacem habebitis. videant vos paratos
 32      VI,    4,  26|                 ne ipsi quidem fecerunt. pacem, quam nos praestitimus,
 33      VI,    4,  26|           verborum ab Tusculanis factum. pacem in praesentia nec ita multo
 34     VII,    6,  40|                  crederetis, eum elegit. Pacem etiam qui vincere possunt
 35    VIII,    1,   1|         vastantem agros legati Samnitium pacem orantes adeunt. a quo reiecti
 36    VIII,    1,   1|                 positis ferocibus animis pacem sibi ab Romanis bellique
 37    VIII,    2, 13a|              rerum ut neque bellum neque pacem pati possent; ad bellum
 38    VIII,    2, 13a|                  ad bellum opes deerant; pacem ob agri adempti dolorem
 39    VIII,    3, 13b|            vestra manu posuerint; itaque pacem vobis, quod ad Latinos attinet,
 40    VIII,    3,  17|           perinde cetera processissent + pacem cum Romanis fecit. eodem
 41    VIII,    4,  19|                 ea legatio, non tam quia pacem volebant Samnites quam quia
 42    VIII,    4,  19|             immemores defecerint: Fundis pacem esse et animos Romanos et
 43    VIII,    4,  21|             remittimus vobis, qualem nos pacem vobiscum habituros speremus?' '
 44    VIII,    4,  21|                necesse sit mansurum? ibi pacem esse fidam ubi voluntarii
 45    VIII,    5,  36|                cladibus subacti Samnites pacem a dictatore petiere; cum
 46      IX,    1,   3|             beneficium perpetuam firmare pacem amicitiamque; altero consilio
 47      IX,    1,   4|              legatos mittunt, qui primum pacem aequam peterent; si pacem
 48      IX,    1,   4|                pacem aequam peterent; si pacem non impetrarent, uti provocarent
 49      IX,    2,   8|                 se pro eo quod spondendo pacem servassent exercitum populi
 50      IX,    2,   9|                 esset nec illis spondere pacem quae mei non erat arbitrii,
 51      IX,    2,   9|               victoriam illis certam aut pacem adferrent. Ea demum sponsio
 52      IX,    2,  11|            accipiendum aurum caesi sunt. Pacem nobiscum pepigistis ut legiones
 53      IX,    2,  11|                captas restitueremus; eam pacem inritam facitis. Et semper
 54      IX,    2,  11|                  pace legiones servatas? pacem sibi habeat, legiones captas
 55      IX,    2,  11|                 tot cives incolumes, ego pacem quam hos tibi remittendo
 56      IX,    2, 12a|         inclinatis viribus post Caudinam pacem animi mutaverant, ut clariorem
 57      IX,    3,  14|              belli remisissent, quia aut pacem vere cupiebant aut expediebat
 58      IX,    3,  16|           exercitus legatisque missis ad pacem cum precibus petendam triste
 59      IX,    3,  16|                 est ut ad reconciliandam pacem consuli opera navaretur.
 60      IX,    7,  37|                 tempestate erant, legati pacem foedusque ab Romanis petentes
 61      IX,    8,  41|                 Nuceriam Alfaternam, cum pacem petentes, quod uti ea cum
 62      IX,    8,  43|         funduntur; iamque una voce omnes pacem petebant. Tum trium mensum
 63      IX,    8,  45|               nisi saepe bellum parantes pacem petissent Samnites, oratione
 64       X,    2,  16|                 gentium auxilia. Petisse pacem a populo Romano, cum bellum
 65       X,    4, 37a|             Volsinii, Perusia, Arretium, pacem petiere; et vestimentis
 66       X,    5,  46|                 milia capti. Et Faliscis pacem petentibus annuas indutias
 67     XXI,    1,   2|                fuit sub recentem Romanam pacem per quinque annos, ita deinde
 68     XXI,    1,  13|              civis vester Alco, sicut ad pacem petendam ad Hannibalem venit,
 69     XXI,    1,  13|                  moenia satis defendunt, pacem adfero ad vos magis necessariam
 70     XXI,    2,  18|                 inquit, "vobis bellum et pacem portamus; utrum placet sumite."
 71     XXI,    5,  41|                   emisimus ex obsidione, pacem cum victis fecimus, tutelae
 72     XXI,    5,  44|                quibus bellum, cum quibus pacem habeamus, se modum imponere
 73     XXI,    7,  59|                 magis ratam fore cum iis pacem societatemque crederet,
 74    XXII,    3,  20|                Baliaribus insulis legati pacem petentes ad Scipionem venerunt.
 75    XXII,    8,  58|        Carthaginiensis, qui, si forte ad pacem inclinaret animus, condiciones
 76   XXIII,    2,  12|                  si volumus fortuna uti, pacem nobis aequiorem dabunt;
 77   XXIII,    2,  12|                 accipere possumus videri pacem, vereor ne haec quoque laetitia
 78   XXIII,    2,  13|                  aliquid variaverit, tum pacem speratis cum vincemur, quam
 79   XXIII,    6,  42|                adiunximus; a quo relicti pacem necessariam accepimus fuimusque
 80    XXIV,    2,   8|                                   Si aut pacem in Italia aut <id> bellum
 81    XXIV,    2,  11|                      Perpetratis quae ad pacem deum pertinebant, de re
 82    XXIV,    4,  28|                 cum Romanis extemplo aut pacem aut bellum habendum. quo
 83    XXIV,    4,  28|           gerendi ratio nulla apparebat, pacem fieri placuit mittique legatos
 84    XXIV,    4,  29|          Syracusanis coepit: nam ita eos pacem pepigisse cum Romanis ut
 85    XXIV,    4,  29|             mandasse sese Syracusanis ut pacem pro se cum Romanis facerent
 86     XXV,    6,  29|                  quam in nos, nec postea pacem tyranni caede compositam
 87    XXVI,    4,  24|               Aetoli haberent; si Aetoli pacem cum Philippo facerent, foederi
 88    XXVI,    4,  24|              adscriberent ita ratam fore pacem si Philippus arma ab Romanis
 89    XXVI,    5,  31|                conloquium eundo temptavi pacem, et posteaquam neque legatos
 90   XXVII,    5,  21|         quieverunt. Tarentinorum legatis pacem petentibus cum libertate
 91  XXVIII,    4,  18|             duces populorum uno die suam pacem amicitiamque petentes venisse.~
 92    XXIX,    3,  12|          petendam et paciscendam subegit pacem. quod nisi omni vi perficere
 93    XXIX,    3,  12|                 adversus foedus cum rege pacem fecissent. ea cum audisset
 94    XXIX,    3,  12|               sicut cum Aetolis, cupiens pacem si posset, si minus, indutias
 95    XXIX,    3,  12|               populus in has condiciones pacem iuberet; iusseruntque omnes
 96     XXX,    1,   4|              consuleret; tempus esse aut pacem componi aut bellum naviter
 97     XXX,    1,   4|                quia nimis cupere Romanus pacem videbatur, iniquis per occasionem
 98     XXX,    1,   4|              frustra tendente nulli alii pacem placuisse; renuntiaret igitur
 99     XXX,    2,  13|                utraque hostiis mactandis pacem petisset, ita ab eo utrimque
100     XXX,    3,  16|                 ultra audito oratores ad pacem petendam mittunt triginta
101     XXX,    3,  16|                 auctam, victoriam se non pacem domum reportaturum esse;
102     XXX,    3,  16|                 prope in manibus habeat, pacem non abnuere, ut omnes gentes
103     XXX,    3,  16|                 facerent, alios Romam ad pacem petendam mittunt ducentes
104     XXX,    4,  22|               fraude electos qui veterem pacem repeterent cuius ipsi non
105     XXX,    4,  23|                 compulisset ut supplices pacem peterent, et nemo omnium
106     XXX,    4,  23|                  accipiendam abnuendamve pacem esse. M. Valerius Laevinus,
107     XXX,    4,  25|              Scipio ab iis qui petissent pacem et indutias et spem pacis
108     XXX,    5,  28| Carthaginiensibus erat quos modo petisse pacem, intuentes Hannibalem ac
109     XXX,    5,  29|           integer quam si victus peteret pacem aequiora impetrari posse
110     XXX,    5,  30|             victoriam habui, is ultro ad pacem petendam venirem, laetor
111     XXX,    5,  30|                ad filium eius inermis ad pacem petendam veniam. optimum
112     XXX,    5,  30|                quorum et maxime interest pacem esse, et qui quodcumque
113     XXX,    5,  30|              potest victoriam malle quam pacem animus. novi spiritus magnos
114     XXX,    5,  30|                 terra fuisset, si victor pacem petentibus dedisset patribus
115     XXX,    5,  30|            petitam aut exspectatam nuper pacem suspectam esse vobis Punicam
116     XXX,    5,  30|                legatione erat negaverunt pacem --; Hannibal peto pacem
117     XXX,    5,  30|                  pacem --; Hannibal peto pacem qui neque peterem, nisi
118     XXX,    5,  31|              exercitu ipsum venientem ad pacem petendam aspernarer, sic
119     XXX,    5,  31|          videntur, bellum parate quoniam pacem pati non potuistis.'Ita
120     XXX,    6,  32|            hostium quod neque non petere pacem propter metum neque manere
121     XXX,    6,  36|              Hannibale missi ad petendam pacem. qui cum ad puppim praetoriae
122     XXX,    6,  36|                  famam, sollicitaret, ad pacem omnium animi versi sunt.~ ~
123     XXX,    6,  37|                 et Gisgo ad dissuadendam pacem processisset audireturque
124     XXX,    7,  40|                 an P. Scipionem iuberent pacem dare et quem, si deportandus
125     XXX,    7,  40|              Africa esset, deportare. si pacem per P. Scipionem dari atque
126     XXX,    7,  43|                     Inclinatis omnium ad pacem animis Cn. Lentulus consul,
127     XXX,    7,  43|                  pax fieret; et quem eam pacem dare quemque ex Africa exercitum
128     XXX,    7,  43|                  omnes tribus iusserunt; pacem dare P. Scipionem, eundem
129     XXX,    7,  43|                decem legatorum sententia pacem cum populo Carthaginiensi
130     XXX,    7,  43|                  ante dictum est legibus pacem fecerunt. naves longas elephantos
131    XXXI,    1,   1|            perficiendo minui videbatur.~ Pacem Punicam bellum Macedonicum
132    XXXI,    1,   1|                  regionis eiusdem socios pacem, tum ob auxilia cum pecunia
133    XXXI,    1,   5|                est, paucis mensibus post pacem Carthaginiensibus datam.
134    XXXI,    1,   7|            Quirites, non utrum bellum an pacem habeatis vos consuli - neque
135    XXXI,    2,  11|                 Romanos posuisse; itaque pacem illi prius petendam ab populo
136    XXXI,    2,  18|           foederum memores servare mecum pacem: sin bello lacessitis, mihi
137    XXXI,    3,  19|              condiciones permisit: omnem pacem bonam iustamque fore sibi
138    XXXI,    4,  29|                 inutili societate Romana pacem cum Philippo fecissent,
139    XXXI,    4,  29|              fecissent, compositam semel pacem servare eos debere. 'an
140    XXXI,    4,  29|                  sine quorum auctoritate pacem cum Philippo fecistis?",
141    XXXI,    4,  29|             libere quem velitis lecturi, pacem ac bellum arbitrio habituri
142    XXXI,    4,  29|                 nihil a vobis ultra quam pacem petiit fidemque hodie pacis
143    XXXI,    4,  29|                 iisdem improbantibus eam pacem Romanis, qui nunc pactam
144    XXXI,    4,  31|              dico, cum Carthagini victae pacem ac libertatem dederimus?
145    XXXI,    4,  31|         Philippum, vos sine nobis cum eo pacem fecistis. et forsitan dicatis
146   XXXII,    2,   8|              reges inter se quoque ipsos pacem servare.~ ~9.
147   XXXII,    5,  32|                 ad bellum manenti vel ad pacem decedenti rem inclinare.
148   XXXII,    5,  33|                  Illyrici loca quae post pacem in Epiro factam occupasset,
149   XXXII,    5,  36|                 aut iis condicionibus se pacem impetraturum aut quascumque
150  XXXIII,    2,  12|                absolvit: ita componendam pacem esse ut Graecia etiam absentibus
151  XXXIII,    2,  12|               eum tota re si aut Romanis pacem aut Graeciae libertatem
152  XXXIII,    2,  13|              relictis nobis cum Philippo pacem fecistis. quae si maneret,
153  XXXIII,    3,  25|          Marcellus, provinciae cupidior, pacem simulatam ac fallacem dicendo
154  XXXIII,    3,  25|             iuberentne cum rege Philippo pacem esse. ea rogatio in Capitolio
155  XXXIII,    3,  25|                  iusserunt. et quo magis pacem ratam esse in Macedonia
156  XXXIII,    3,  29|        deprecantes, quia ni impetrassent pacem Boeotis bellum simul gerere
157  XXXIII,    4,  31|                Graeciae civitatibus hanc pacem adprobantibus soli Aetoli
158  XXXIII,    4,  35|                 opere ei suasit, quoniam pacem impetrasset, ad societatem
159  XXXIII,    5,  47|              Romanis non fallebat et ita pacem Carthaginiensibus datam
160   XXXIV,    2,  16|                veniere omnes, ne saepius pacem sollicitarent.~ ~17.
161   XXXIV,    3,  33|             ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat. videbat
162   XXXIV,    3,  33|                  et cum Antiocho infidam pacem Villium legatum inde redeuntem
163   XXXIV,    4,  41|                 victum castrisque exutum pacem petisse, cum cecidissent
164   XXXIV,    6,  57|             pares bello aequo foedere in pacem atque amicitiam venirent;
165   XXXIV,    6,  57|                  cum Philippo enim hoste pacem, non cum Antiocho amico
166    XXXV,    2,  13|                Romani denuntiarentque ne pacem quam tantopere petisset
167    XXXV,    2,  19|                 habeto: si qua res te ad pacem compellet, in id consilium
168    XXXV,    5,  46|               sint, neque praesidio, cum pacem eiusdem populi Romani beneficio
169    XXXV,    5,  48|                  sese coniungant petere. pacem utrique parti, quod medios
170   XXXVI,    4,  31|           dimittere exercitum iussit nec pacem omnium bono partam turbare.
171   XXXVI,    4,  31|             Aetolos compulit ad petendam pacem. Amynander Philippum Megalopolitanum
172   XXXVI,    5,  39|              Boios quidem quieturos; aut pacem aut bellum utrobique habenda.
173   XXXVI,    5,  41|               itaque desineret Antiochus pacem sibi ipse spe vana facere.
174  XXXVII,    1,   1|                  neque dari neque negari pacem placuit; duae condiciones
175  XXXVII,    2,   5|                 et Aetoli non impetratam pacem ab senatu nihilo minus per
176  XXXVII,    2,   6|        Athenienses non Romanis solum, ut pacem bello praeferrent, sed etiam
177  XXXVII,    2,   7|                 petere, ut, si dare vere pacem, non tantum ostendere, frustrantes
178  XXXVII,    3,  19|            habuit. Rhodii haud aspernari pacem; Eumenes nec honestum dicere
179  XXXVII,    5,  35|                 ea, quae legato magna ad pacem impetrandam videbantur,
180  XXXVII,    5,  36|                  omnis regni, si per eum pacem impetrasset. ad ea Scipio: '
181  XXXVII,    5,  36|                 in Asiam traiceremus, si pacem tamquam ab sollicitis de
182  XXXVII,    6,  45|           piaculo expiare errorem regis, pacem veniamque impetrare a victoribus
183  XXXVII,    6,  45|               senatus populusque Romanus pacem comprobaverint; <milia>
184  XXXVII,    6,  45|                 satis liquebit nobis ibi pacem esse populo Romano, ubi
185  XXXVII,    6,  45|                 in deteriore sua fortuna pacem faciet rex, quia serius
186  XXXVII,    6,  49|                quod eo ipso tempore, quo pacem ab Romanis petebant, Dolopiae
187  XXXVII,    7,  55|            memores consulerent; postremo pacem datam a L. Scipione imperatore,
188  XXXVII,    7,  55|          auctoritate sua. et senatus eam pacem servandam censuit, et paucos
189 XXXVIII,    1,   3|                proelium morantes, misit. Pacem petebat excusabatque sese,
190 XXXVIII,    1,   8|                 quam vere umquam Aetolos pacem petere. Imitarentur Antiochum
191 XXXVIII,    1,   8|          dimidium praesens numeretur, si pacem habere vellent. Ad ea adiecturum
192 XXXVIII,    1,   9|                  traherent, qualemcumque pacem referre iussi, cum redirent
193 XXXVIII,    1,   9|                  unum omnes tamen accipi pacem iusserunt. Ambracienses
194 XXXVIII,    1,  10|                Inde, postquam approbasse pacem concilium Aetolorum accepit,
195 XXXVIII,    2,  15|             Isiondensis exemit; Termesso pacem dedit quinquaginta talentis
196 XXXVIII,    2,  15|                 tritici, viginti hordei, pacem impetraverunt. Progressus
197 XXXVIII,    2,  16|                  resistentibus pugnando, pacem petentibus stipendium imponendo
198 XXXVIII,    4,  40|                  Gallorum, leges, quibus pacem cum Eumene servarent, dixit,
199 XXXVIII,    4,  42|                 bellum indictum non sit, pacem pretio venditantis. Si eas
200 XXXVIII,    5,  45|             summa ope tetendisse, ut eam pacem turbaret, et Antiochum,
201 XXXVIII,    5,  48|                vestrae censetis esse, ut pacem terra marique habeant. An,
202 XXXVIII,    5,  48|               praeter Antiochum, cum quo pacem pepigerat Scipio, et cum
203 XXXVIII,    5,  48|               coactis luere peccata sua, pacem pepigi, et Gallorum animos,
204   XXXIX,    1,   2|                 quoque perdomitis consul pacem dedit finitimis. et quia
205   XXXIX,    1,  10|            quaerentique, quid rei esset, pacem veniamque precata deorum
206   XXXIX,    5,  54|               certam, etsi non speciosam pacem quam incerta belli praeoptantes
207      XL,    1,  15|         reservatur: pacis pignus fui, ad pacem retinendam legatus missus
208      XL,    3,  25|              nisi cum deditis pacisci se pacem, non tam id recusabant,
209      XL,    3,  34|            triumphi famam legati Ligurum pacem perpetuam orantes: ita in
210      XL,    4,  50|                inde debellatum, veramque pacem, non fluxa, ut ante, fide
211     XLI,    2,  10|                   inde legatos primum ad pacem petendam in castra Romana,
212    XLII,    1,  13|                 pararet>, vos ei securam pacem praestaretis, quamquam mihi
213    XLII,    2,  23|                 post datam a P. Scipione pacem delictum esset, ipsi potius
214    XLII,    3,  30|                 viribus utriusque partis pacem ex aequo manere; ita inter
215    XLII,    4,  46|              legati adiecerunt confidere pacem futuram; auctoribus enim
216    XLII,    4,  46|                 Rhodiis, ut reconcilient pacem; si nihil deprecando proficiant,
217    XLII,    4,  46|          responsum ex decreto est optare pacem Rhodios; si bellum esset,
218    XLII,    5,  62|              quibus Philippus pater eius pacem ab T. Quinctio victore accepisset.
219    XLII,    5,  62|          frequenti consilio auditi sunt. pacem petiere, vectigal, quantum
220    XLII,    5,  62|                  responderi placuit, ita pacem dari, si de summa rerum
221    XLII,    5,  62|               pecuniae augens, si pretio pacem emere posset, non destitit
222   XLIII,    1,   4|                 qui legatos mittendos ad pacem precibus petendam censerent;
223   XLIII,    2,  18|                 iis esset, cum a Threcia pacem Cotys, ab Epiro Cephalus
224    XLIV,    2,  14|             denuntiarent Rhodiis placere pacem eum conponere cum Romanis;
225    XLIV,    2,  24|             providere iubebat, ut aut ad pacem secum faciendam conpelleret
226    XLIV,    2,  25|           interesset, mille <talenta, ut pacem conciliaret, mille> et quingenta.
227    XLIV,    2,  26|                   cum pecunia soluta aut pacem habere per Eumenen, quae
228    XLIV,    2,  29|              aequos adhiberent animos ad pacem accipiendam.~ ~
229     XLV,    1,   3|               esse legatos ab Rhodiis ad pacem inter Romanos et Persea
230     XLV,    1,   8|                iis tibi bellum esse quam pacem malle?' nec interrogatus
231     XLV,    1,  11|             prius destitit mittere, quam pacem cum iis confirmaret. suspectum
232     XLV,    1,  13|        referentes omni victoria potiorem pacem regi, senatui quae placuisset,
233     XLV,    3,  34|              verba valuisse, ut extemplo pacem facerent, apud Gallos nullius