Lib. Cap. Par.

 1      II,    2,   9|              civitatibus fore; adesse finem regnis, rei inter deos hominesque
 2      II,    5,  49|        hostium, vagantes per utrumque finem, fecere. Intervallum deinde
 3     III,    1,   3|         praeda omnis recepta est. Sic finem iustitio, quod quadriduum
 4     III,    5, 31b|            lenius agere cum patribus: finem tandem certaminum facerent.
 5     III,    7,  52|              conscripti? Si decemviri finem pertinaciae non faciunt,
 6     III,    8,  58|             est, et ante iudicii diem finem ibi vitae fecit. Bona Claudi
 7      IV,    1,   2|            tribunicios; ventum iam ad finem esse; domi plus belli concitari
 8      IV,    1,   2|          auctiorem amplioremque esse. Finem ergo non fieri nec futuram
 9      IV,    1,   2|                iterum concessum esse; finem non fieri posse si in eadem
10      IV,    6,  58|        coeptae. Quibus venientibus ad finem legatio Veientium obvia
11       V,    1,   1|           tanta ira odioque ut victis finem adesse appareret. Comitia
12       V,    1,   3|            tandem longi erroris vobis finem factum esse, tum, quod secundis
13       V,    1,   4|          abscedimus quam spei nostrae finem captis Veiis imposuerimus.
14       V,    1,   5|           laboris exhaustum sit et ad finem iam operis tandem perventum,
15       V,    1,   6|             semel amovere possit, nec finem ullum alium belli quam victoriam
16       V,    4, 29a|       actiones quia nondum invenerant finem, et plebs continuare latoribus
17       V,    7,  51|              gestum. - non ante cepit finem, quam monitu deorum aqua
18      VI,    2,   9|               quae conspectum ademit, finem caedendi fecere. Sutrio
19      VI,    3,  18|            nec cum quibus nec quem ad finem consilia pervenerint, satis
20      VI,    3,  19|               quem libertatis omnium, finem cernebant, patrum auctoritati
21      VI,    4,  27|      tribuniciam de levando fenore et finem aliarum iniuriarum agentem.
22     VII,    3,  19|        Volscis oppositum castraque ad finem Tusculanum habentem, revocatum
23     VII,    6,  39|       militiae magna cum gloria actae finem pes alter ex volnere claudus
24    VIII,    1,   5|           quoniam vos regno impotenti finem ut imponatis non inducitis
25    VIII,    3, 13b|     benignitate ac virtute militum ad finem venit. caesi ad Pedum Asturamque
26    VIII,    5,  32|             victoriam; ne ad extremum finem supplicii tenderet neu unico
27    VIII,    5,  33|            velut in proelio certamini finem fecit. magister equitum,
28      IX,    1,   6|           Capua ut pro ficiscentes ad finem Campanum prosequerentur
29      IX,    7,  32|              priusquam victi pugnandi finem facerent. Post occasum solis
30      IX,    8,  45|              consulibus Samnites, seu finem seu dilationem belli quaerentes,
31       X,    4,  32|              et quamquam non venit ad finem tam audax inceptum, tamen
32       X,    4,  35|               Samnitibus audierat, ad finem Lucerinum ei hostis obvius
33     XXI,    1,  14| concremaverunt aut armati nullum ante finem pugnae quam morientes fecerunt?~ ~
34     XXI,    3,  30|             ab se victae aut itineris finem sperent campum interiacentem
35     XXI,    4,  36|       abruptus erat. Ibi cum velut ad finem viae equites constitissent,
36    XXII,    5,  34|               omnes nobiles ictum nec finem ante belli habituros quam
37    XXII,    6,  47|          terga vertunt. Sub equestris finem certaminis coorta est peditum
38    XXII,    8,  60|                                Ubi is finem fecit, extemplo ab ea turba,
39   XXIII,    4,  28|        exercitus esset iunctus, illum finem Romani imperii fore. His
40    XXIV,    4,  32|          interficiuntur. nox caedibus finem fecit. postero die servi
41     XXV,    1,   5|             est, ne ante Punici belli finem in Italiam reportarentur.~ ~
42     XXV,    1,   6|        moriendi sit. neque ignominiae finem nec virtutis praemium petimus;
43     XXV,    5,  23|             Syracusarum oppugnatio ad finem venit, praeterquam vi ac
44    XXVI,    1,   1|           patriam negasset ante belli finem. C. Sulpicio cui Sicilia
45    XXVI,    1,   1|             eundem, quem Cannensibus, finem statuerat militiae. additum
46    XXVI,    3,  17|        emittendi; nec postero die res finem invenit. ita aliquot dies
47   XXVII,    4, 20a|               esse nec transitionibus finem ante fore quam omnes Hispani
48   XXVII,    7,  40|               perveniret per extremum finem agri Larinatis ducentem
49  XXVIII,    5,  29|         inimicius consuluerunt.'~ Vix finem dicendi fecerat cum ex praeparato
50  XXVIII,    5,  29|         singulis persolutum est. hunc finem exitumque seditio militum
51    XXIX,    3,  12|               ab imperatore Romano ut finem belli facerent darentque
52    XXIX,    4,  20|               imponendum Punico bello finem creaverit consulem, spe
53     XXX,    5,  28|          nullum propinquum debellandi finem gerere, erexerant omnium
54     XXX,    5,  30|              nostris cladibus insigni finem imposuisse. hoc quoque ludibrium
55     XXX,    6,  32|              portendisse deos. adesse finem belli ac laboris; in manibus
56     XXX,    6,  37|     tenuissent tenerent, populandique finem eo die Romanus faceret:
57     XXX,    7,  40| Carthaginiensium auditi essent; belli finem alterius, alterius principium
58    XXXI,    1,   1|        laboris ac periculi fuerim, ad finem belli Punici pervenisse.
59   XXXII,    1,   3|          militia, et eam exhaustam et finem aliquem militandi fieri
60   XXXII,    1,   4|            ingressi nec nocte nec die finem ullum erumpendi nunc in
61   XXXII,    2,   8|         alieno usum; et principium et finem in potestatem ipsorum qui
62   XXXII,    2,  10|               cecidissent, nox pugnae finem fecit.~ ~11.
63  XXXIII,    4,  35|             decreti legati sunt. hunc finem bellum cum Philippo habuit.~ ~
64   XXXIV,    6,  56|           depopulatos, Pisanum deinde finem transgressos omnem oram
65    XXXV,    3,  26|             nave fugit nec ante fugae finem quam Patras ventum est fecit.
66    XXXV,    3,  27|           Laconici agri, qui proximus finem Megalopolitarum est, duxit
67   XXXVI,    3,  18|     Macedonibus ad ipsum munimentorum finem, qua loca usque ad mare
68   XXXVI,    5,  35|              M'. Acilio consule, hunc finem habuit.~ ~36.
69   XXXVI,    5,  45|            quam in portu Ephesi fugae finem fecit. Romani eo die, unde
70  XXXVII,    4,  26|            obsessae auxilio, incertam finem habituro, alligari. Eudamus
71  XXXVII,    7,  53|            aliis rebus cessisse intra finem iuris mei cuilibet videri
72  XXXVII,    7,  53|      constanti fide ad extremum vitae finem perduxit; nec animum dumtaxat
73 XXXVIII,    2,  15|         Consul, quia nulla legatio ad finem praesto fuerat, praedatum
74 XXXVIII,    2,  20|           placide acclives ad quendam finem colles esse, a septentrione
75 XXXVIII,    3,  32|            senatum legatos misissent, finem imposuit. Utrimque legatio
76 XXXVIII,    5,  48|            terris fieret, et hoc, quo finem imperii Romani Taurum montem
77   XXXIX,    2, 20b|                prius sequendi Ligures finem quam fugae Romani fecerunt.
78   XXXIX,    2,  27|         regione ea fuisset, derexisse finem Philippo veterem viam regiam,
79   XXXIX,    5,  54|           Alpes prope inexsuperabilem finem in medio esse: non utique
80      XL,    1,   9|               me coeptum scelus in me finem habeat, nec per meum latus
81      XL,    1,  12|                      Postquam dicendi finem Perseus fecit, coniecti
82      XL,    2, 16b|            duo milia fere ad extremum finem provinciae Galliae, ubi
83      XL,    4,  38|         statuerunt, nullum alium ante finem rati fore Ligustini belli.~
84     XLI,    2,  11|       dicionem venerunt. sub Histrici finem belli apud Ligures concilia
85    XLII,    2,  23|              suae libidinis arbitrio <finem> facturum. horum si nihil
86    XLII,    4,  53|          habere regem, exorta est, ut finem dicendi faceret, tantum
87   XLIII,    2,  22|                             Eo die ad finem agri Aetolici castra posita;
88    XLIV,    2,  22|            spe ominatos esse homines, finem esse Macedonico bello maturumque
89    XLIV,    2,  27|      itineribus veherent, dein cum ad finem Macedoniae ventum esset,
90    XLIV,    2,  29|              palam pronuntiatum bello finem se auctoritate sua inposituros
91    XLIV,    3,  43|             Axium amnem traicere, eum finem sequendi propter difficultatem
92     XLV,    1,   9|           culmine fortunae ad ultimum finem centum quinquaginta annos
93     XLV,    4,  39|        principia exorsi a dis sunt et finem statuerunt. consul proficiscens