Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   9|         saepe ex iniuria postmodum gratiam ortam; eoque melioribus
 2       I,    4,  17|           quod amissuri erant, ita gratiam ineunt summa potestate populo
 3       I,    8,  47|        paterni beneficii ac pro eo gratiam repetere; allicere donis
 4       I,    9,  50|          cura reconciliandi eos in gratiam moratum esse, et quia ea
 5      II,    2,  14|       bonaque Porsennae appellata, gratiam muneris magis significante
 6      II,    3,  27|      vitavit odium nec apud patres gratiam iniit. Patres mollem consulem
 7      II,    5,  44|          collega victoriam sibi et gratiam melioris partis bono publico
 8     III,    6,  38|      usurparent; hostibus belloque gratiam habendam quod solitum quicquam
 9     III,    8,  56|          alia super alia es ausus, gratiam facio. Unius tantum criminis
10     III,    8,  58|          nomini dare nec cum eo in gratiam redisse, cuius adversae
11      IV,    2,  12|          levatae haud immeritam et gratiam et gloriam tulit. Qui cum
12      IV,    5, 44a|         largitio, cessura in trium gratiam tribunorum, fieret; nec
13      IV,    6,  48|     collegas principes agendae rei gratiam omnem ad plebem praeoccupasse
14      IV,    6,  60|            gaudium cumulatioremque gratiam rei. Tribuni plebis, communis
15       V,    5, 29b|       intercessissent. Vicit tamen gratiam senatus plebis ira et pessimo
16       V,    6,  44|       tantis vestris in me meritis gratiam referam, si nunc cessavero?
17      VI,    3,  14|            parenti plebis Romanae, gratiam referant. acceptus extemplo
18      VI,    3,  14|      apparebatque nec veri indicii gratiam mediam nec falsi offensionem
19      VI,    3,  17|       vidissent? selibrisne farris gratiam servatori patriae relatam?
20      VI,    4,  22|           privatim, quod ex errore gratiam potius eius sibi quam suam
21      VI,    4,  26|       meriti sitis. non praecipiam gratiam publici beneficii; deprecandi
22      VI,    5,  34|         ipsa adfinitas haud spreta gratiam Fabio ad volgum quaesierat.
23      VI,    5,  37|  obtinendum esse quod comitiis per gratiam nequeat, et seponendum extra
24     VII,    1,   5|        militiaeque ad conciliandam gratiam meritis ut qui rure et procul
25    VIII,    4,  22|  visceratio in praeteritam iudicii gratiam honoris etiam ei causa fuit
26    VIII,    5,  34|        militaris eversae iuventuti gratiam facere. se tamen perstaturum
27    VIII,    5,  35|            ut voles, reverteris in gratiam; populo Romano, cui vitam
28      IX,    6,  30|       recti pravique discrimine ad gratiam ac libidinem facta esset,
29       X,    1,   5|         Cilnio genere cum plebe in gratiam reducto. - consul ex dictatura
30     XXI,    6,  52|        ambiguum favorem haud dubie gratiam victoris spectantes. Id
31    XXII,    3,  22|      natura gratae quantam insuper gratiam possim adiciam". Homini
32    XXII,    4,  26|         petit scitique plebis unus gratiam tulit. Omnes eam rogationem,
33   XXIII,    1,   1|     Mopsiorum factio, familiae per gratiam Romanorum potentis. Post
34   XXIII,    2,  15|           domum remiserat. Ob eius gratiam meriti rem Nolanam in ius
35    XXIV,    4,  23|            in Italiam perducantur; gratiam magnam eos parva opera apud
36    XXIV,    6,  48|          tempore et bene cumulatam gratiam referant. grata ea legatio
37    XXVI,    5,  30|         Romanum verba fecerunt, in gratiam publicam avertentes: Hieronymum
38    XXVI,    8,  50|            deos omnes invocaret ad gratiam illi pro se referendam,
39    XXVI,    8,  50|           minorem eius rei apud se gratiam futuram esse adfirmantes
40  XXVIII,    5,  21|          professi se pugnaturos in gratiam ducis, alios aemulatio et
41  XXVIII,    5,  25|          habere, suis recte factis gratiam qui exsolvat non esse. talia
42  XXVIII,    8,  39|           cernimus eorum quorum in gratiam Saguntum deleverat Hannibal;
43  XXVIII,    8,  46|      societate cum Ingaunis quorum gratiam malebat composita Montanos
44    XXIX,    6,  30|          ratus cum fratre patruele gratiam reconciliare, missis qui
45    XXIX,    7,  37|          non sincera fide secum in gratiam redisset. aeque foedum certamen
46     XXX,    2,  12|          partim repentino consensu gratiam apud victorem quaerentium
47     XXX,    2,  14|         uno vitio et tot meritorum gratiam maiore culpa quam causa
48     XXX,    4,  21|         adeo ne advenientem quidem gratiam homines benigne accipere,
49  XXXIII,    2,  11|          Aetoli exhauserint, pacis gratiam et fructum Romanus in se
50  XXXIII,    5,  42|            Siculi Romam: Flaminius gratiam eius communicaverat cum
51  XXXIII,    5,  46|            facto ad plebem inierat gratiam, tantum magnae partis principum
52   XXXIV,    3,  23|        fateri potius praeteritorum gratiam deberent, apparebat incessi
53   XXXIV,    4,  44|        honore usum, praeterierunt. gratiam quoque ingentem apud eum
54    XXXV,    1,   2|       rumores a privatis temere in gratiam magistratuum confictos senatus
55    XXXV,    1,   6|          Romani et militum virtuti gratiam habendam quod res bene gesta
56    XXXV,    2,  10|          nova et recentia omnia ad gratiam erant, nihil nec petierat
57    XXXV,    4,  35|    occupasset occidere, eum totius gratiam rei apud Lacedaemonios laturum.
58   XXXVI,    1,   5|        simplicis animi; apud regem gratiam initam volebant cum eo,
59   XXXVI,    2,   8|     coacervatis factus, qui nullam gratiam ad Macedonas, odium ingens
60   XXXVI,    4,  25|           dedituri essent, suamque gratiam consul in obsidione liberanda
61  XXXVII,    5,  36|          esse sentiet, si privatam gratiam pro privato beneficio desiderabit;
62  XXXVII,    5,  37|            me agere, referre aliam gratiam nunc non posse, quam ut
63 XXXVIII,    1,   8|             fecisse; nec tum large gratiam relatam sibi, nec nunc immodice
64 XXXVIII,    5,  47|      patres conscripti; quibus ego gratiam habeo, quod seu mihi seu
65   XXXIX,    1,   7|     celebrem. sed ad populi quoque gratiam conciliandam amici Manlii
66   XXXIX,    1,  12|          per se fatenti veniam aut gratiam fore; eum sibi omnia exposuisse,
67   XXXIX,    1,  13|       optime de ipso meritae talem gratiam rettulisset, magnum sibi
68   XXXIX,    2,  26|      meliori et fideliori amico in gratiam levium et inutilium sociorum
69   XXXIX,    2,  26|           rei minus diuturnam esse gratiam quam libertatis, praesertim
70   XXXIX,    3,  37|      liceret voluntate sua facere, gratiam inirent, ne mox inviti et
71   XXXIX,    5,  47|        dicto, de rebus per vim aut gratiam iudicatis --, nihil horum
72   XXXIX,    5,  53|             Persei nullam apud eos gratiam esse. haec vulgo loquebantur.
73      XL,    1,   5| multitudinem Macedonum crescere et gratiam apud Romanos, sibi spem
74      XL,    1,  12|          simulata probitate partam gratiam habeo, si quam forte habeo,
75      XL,    1,  12|       auctorem. idem non Romanorum gratiam solum, sed Macedonum iudicia
76      XL,    1, 16a|        nimiam cum Romanis Demetrii gratiam esse. haec maxime vivo Philippo
77      XL,    2,  17|          inde expulerat, postea in gratiam soceri Hasdrubalis Carthaginiensibus
78    XLII,    3, 43a|     petisset, gravate et in magnam gratiam petentis concessit. nihil
79   XLIII,    2,  22|       Archidami magnam in ea gente gratiam auctoritatemque consensu
80    XLIV,    2,  15|     cuiusque in eo bello civitatis gratiam dignam referat. munus tamen
81     XLV,    2,  23|             ut ne ab utraque parte gratiam iniremus, ab altera etiam
82     XLV,    2,  24|       poena, non crimine liberant, gratiam quidem habemus; ipsi nobis
83     XLV,    2,  24|    conscripti. ceteri Rhodii sicut gratiam nullam meriti hoc bello,
84     XLV,    4,  42|         ceterum, etsi Cotys Persei gratiam praetulisset amicitiae populi