Lib. Cap. Par.

 1       I,    3,   8| magnitudinem roboris fuit. Cum iam virium haud paeniteret consilium
 2       I,    5,  27|        civitati animorum plus quam virium cernebat esse, ad bellum
 3       I,    5,  30|       novas scripsit.~ Hac fiducia virium Tullus Sabinis bellum indicit,
 4       I,    5,  30|            parum memores et suarum virium partem Romae ab Tatio locatam
 5       I,    9,  54|       esset. Itaque postquam satis virium conlectum ad omnes conatus
 6      II,    1,   1|           regnare. Deinde quo plus virium in senatu frequentia etiam
 7      II,    3,  16|            Sabinis aliquantum inde virium transtulit ad Romanos. Namque
 8      II,    3,  26|         vix fugae quod satis esset virium habuere. Nocte una audito
 9      II,    3,  30|           ne ad fugam quidem satis virium fuit, quia cursu in proelium
10      II,    5,  57|       trahant, nihil relictum esse virium in medio; distractam laceratamque
11      II,    5,  60|          concilio submovendo, quam virium aut plebi additum est aut
12     III,    1,   8|         quod ad arcendam vim parum virium esset. Q. Fabius praeerat
13     III,    2,  11|      cuique ius modum faciebat sed virium spes, et manu obtinendum
14     III,    8,  60|      castris praesidium quam satis virium ad certamen. Quod ubi consul
15     III,    8,  60|           conscientia quid abesset virium, detractavere pugnam, crevit
16      IV,    2,  13|            latis, nequaquam tantum virium in magistratu ad eam rem
17      IV,    6,  48|         movendam plus in tribunatu virium esse quam ad resistendum
18      IV,    6,  58|         virtute superari humanarum virium modum. Fortissimi milites
19      IV,    6,  60|    munifica patria, donec quicquam virium superesset, corpori aut
20       V,    6,  44|            omne plus terroris quam virium ferunt. Argumento sit clades
21      VI,    1,   4|        nova consilia relinqueretur virium, duxere, alterum in agrum
22      VI,    4,  23|      occasionem iuvandarum ratione virium trahendo bello quaerebat.
23      VI,    4,  23|        inferendo superbam fiduciam virium ostentare. id aegre patiebatur
24     VII,    1,   7|      memores neque ignari auctarum virium hostis suas quoque vires
25     VII,    3,  20|        invasit, et quam non suarum virium ea dimicatio esset cernebant;
26    VIII,    1,   4|     Latinis consul datur? ubi pars virium, ibi et imperii pars est.
27    VIII,    1,   4|        modestia nisi a conscientia virium et nostrarum et suarum?
28    VIII,    4,  23|         quippe minime paenitere se virium suarum, si bellum placeat.
29      IX,    3,  16|        suae fuisse ferunt [et] seu virium vi seu exercitatione multa,
30       X,    1,   4|      summam et in aperto certamine virium spem habebant, tamen insidiis
31       X,    3,  28|        vigore animi, quantumcumque virium habuit certamine primo effudit.
32       X,    4,  32|           satis ad resistendum nec virium fuit. Ab tergo castrorum
33       X,    4,  35|           pugna hesterna esse; nec virium quicquam nec sanguinis superesse;
34     XXI,    1,   1|            his ipsis tantum unquam virium aut roboris fuit; et haud
35     XXI,    6,  52|     consules et quidquid Romanarum virium erat Hannibali oppositum
36     XXI,    6,  54|          equitatum, ferox ea parte virium, deinde sex milia peditum,
37     XXI,    6,  55|      graviorem armis peditem, quod virium, quod roboris erat; in cornibus
38    XXII,    2,  15|        proelium rediit, omni parte virium impar. Itaque ipse et delecti
39    XXII,    4,  28|           sollertiae Fabi dimidium virium decessisse. Tumulus erat
40    XXII,    5,  35|     experta nobilitas parum fuisse virium in competitoribus eius,
41    XXII,    6,  40|           seditiosum ac temerarium virium atque auctoritatis fore?
42    XXII,    6,  40|           maior pars et omne robur virium esset, consulum anni prioris
43    XXII,    6,  44|        equestrem pugnam, qua parte virium invictus erat, facturos
44    XXII,    6,  49|            hunc equum, dum et tibi virium aliquid superest [et] comes
45    XXII,    7,  52|    maioribus castris, quibus satis virium aut animi fuit, ad quattuor
46   XXIII,    3,  17|          Acerranis plus animi quam virium erat; itaque desperata tutela
47   XXIII,    4,  26|            imperator, neutri parti virium satis fidens, procul ab
48   XXIII,    4,  29|        coisset Romana acies, satis virium ad dimovenda hostium cornua
49    XXIV,    1,   5|            tantumque ipsi Theodoto virium ad arcana occultanda.~ ~
50    XXIV,    6,  48|       Marte, cui si aequari robore virium velit, et sibi pedites comparandos
51     XXV,    4,  21|         nihil introrsus roboris ac virium esse et quacumque impetum
52     XXV,    6,  32|          finiretur; et satis ad id virium credebant accessisse viginti
53     XXV,    6,  32|          erat satis superque ad id virium esse; illa restabat cura,
54     XXV,    6,  33|          roboris suarumque proprie virium in castris habeant. signis
55     XXV,    6,  41|      praeterquam quod maxima parte virium suarum non iuvabantur, timore
56    XXVI,    1,   4|      accendit Campanis dum aliquid virium superesset ab omni parte
57    XXVI,    8,  51|       ignari quantum sibi ad omnia virium Carthagine amissa decessisset.~ ~ ~ ~
58   XXVII,    8,  45|            eos ipsos quantumcumque virium momentum addiderint rem
59   XXVII,    8,  46|          corporis species roburque virium aptum militiae videbatur,
60  XXVIII,    3,  13|          neque in iis tamen tantum virium ponendum ut mutando fidem,
61  XXVIII,    7,  35|             et aetas erat in medio virium robore, quod plenius nitidiusque
62    XXIX,    1,   1|       iuvenes, florentes aetate et virium robore insignes, inermes
63     XXX,    4,  21|        senatu esset, aut animi aut virium habuisse videbantur et quod
64   XXXII,    2,  14|           auxiliis adcito, non tam virium eius egens quam ut duces
65  XXXIII,    1,   4|     militum haec fuere, robur omne virium eius regni; ad hoc duo milia
66   XXXIV,    3,  34|           quid quaeque animi, quid virium habeat. auxiliorum satis
67    XXXV,    2,  17|          Eumene, qui quantumcumque virium Antiocho decessisset, suo
68   XXXVI,    2,  13|      Romani exercitus seu ad metum virium seu ad spem veniae cum dedidissent
69   XXXVI,    3,  17|            pugnam processit. summa virium speique eius in Aetolis
70   XXXVI,    5,  33|           adverso fuga delati, nec virium nec animi satis ad obsidionem
71  XXXVII,    3,  18|     certamina expertus nulla parte virium se parem esse intra moenia
72  XXXVII,    7,  58|      regium fuit; quota enim parte virium suarum ibi dimicavit Antiochus?
73 XXXVIII,    2,  12|        consulem audiverunt, partem virium Antiochi fuisse Gallos credentes;
74   XXXIX,    1,  15|         ceterum incrementum ingens virium habet, quod in dies plures
75   XXXIX,    1,  16|         publicam opprimendam satis virium est, coniuratio sese impia
76     XLI,    2,  10|        quam certa spes, satis sibi virium adversus duos exercitus <
77    XLII,    2,  15|            etiam volebat, in flore virium se credens esse. Eumeni
78    XLII,    4,  54|    inconsultae quam verae fiduciae virium esset, pauci et fessi ab
79    XLII,    5,  62|      superbiam - quippe ex fiducia virium esse - timere, et summam
80    XLIV,    1,  11|                                Hac virium accessione animus crevit
81    XLIV,    3,  38|       iubeas atque in aciem plenum virium, vigentem et corpore et