Lib. Cap. Par.

 1       I,    5,  23|           Volscis hoc magis scis. Multum illi terra, plurimum mari
 2      II,    5,  61|     deinde rem sinerent. Haud ita multum interim temporis fuit; ante
 3     III,    1,   2|    dimicarent. Sed cum forte haud multum diei superesset, unus ab
 4     III,    1,   3|  clamorque vocantium ad arma haud multum a pavore captae urbis abesse.
 5     III,    2,  11|     temeritati audaciaeque esset. Multum et consules se abstinebant,
 6     III,    2,  13|    concitati homines sunt ut haud multum afuerit quin impetu populi
 7      IV,    2,  12|          quod ex Etruria haud ita multum frumenti advectum est, nullum
 8      IV,    4,  25|        eum honorem aditus fuerit. Multum providisse suos maiores
 9       V,    3,  19|  quaestorem redacta est, haud ita multum militi datum. Inde ad Veios
10       V,    6,  37|     praealto defluens alveo, haud multum infra viam Tiberino amni
11       V,    6,  39|          occasum solis, quia haud multum diei supererat, - ante noctem [
12     VII,    1,   7|         animis eruptio est facta. Multum ab spe adeundi valli res
13     VII,    5,  33|      vires sentirent et diei haud multum superesse, accensi ira concitant
14    VIII,    1,   7|       vinceret an vinceretur haud multum interesset. equitibus ceteris
15    VIII,    4,  22|          advecti ab domo fuerant, multum in ora maris eius quod accolunt
16      IX,    5,  22|        atque irae trucidavit, nec multum afuit quin corpore etiam,
17      IX,    8,  44|         et cum anceps proelium in multum diei processisset, tum Postumius
18       X,    2,  10|      avertit. Pecunia deinde, qua multum poterant, freti, socios
19       X,    4,  32|        vanum fuit. Nebula erat ad multum diei densa adeo ut lucis
20     XXI,    1,   7|         ac trepidatio fuit ut non multum abesset quin opera ac vineae
21     XXI,    4, 32b|          eosdem Gallos, haud sane multum lingua moribusque abhorrentes,
22    XXII,    5,  35|           infestum plebei, diu ac multum recusantem ad petitionem
23    XXII,    6,  45|         Hannibal ex acie, quam ad multum diei tenuerat instructam,
24    XXII,    7,  52|                        Spoliis ad multum diei lectis, Hannibal ad
25   XXIII,    2,  12|         ergo" inquit "adhuc nimis multum superest. Sed multitudo
26   XXIII,    2,  16|          aliquot dies fecerat, ad multum diei in acie stanti primo
27   XXIII,    4,  26|           tutus tenebat se, quoad multum ac diu obtestanti quattuor
28   XXIII,    4,  27|          corona hostium cincti ad multum diei caeduntur; exigua pars
29   XXIII,    4,  29|       dispares spes erant; nam ne multum quidem aut numero aut genere
30    XXIV,    3,  20|         unde ceterae praedae haud multum, equorum greges maxime abacti,
31     XXV,    6,  36|         agmen cum aliquamdiu haud multum procederetur et nox iam
32    XXVI,    1,   6|           ut et Campani quam haud multum in Hannibale praesidii esset,
33    XXVI,    3,  20|          dimissa est; annona haud multum laxaverat quia remoto maritimo
34    XXVI,    6,  38|         res transigi non poterat. multum ac diu cunctatus, et tum
35    XXVI,    7,  39|           in urbem compulit neque multum afuit quin urbs eodem impetu
36   XXVII,    1,   2|        die Romani ab sole orto in multum diei stetere in acie; ubi
37   XXVII,    8,  47|          cum errorem volvens haud multum processisset, ubi prima
38  XXVIII,    8,  44|        esse quam Hannibal potest? multum interest alienos populere
39    XXIX,    2,   6|    alteram arcem - duae sunt haud multum inter se distantes - confugiunt.
40    XXIX,    6,  28|       Uticam missa, ipse haud ita multum progressus a mari tumulos
41    XXIX,    6,  31|            qui Numidae, haud sane multum ad se pertinere credenti
42     XXX,    5,  30|         esse vobis Punicam fidem: multum per quos petita sit ad fidem
43    XXXI,    5,  37|     praeceps ad terram datus haud multum afuit quin iacens opprimeretur.
44   XXXII,    3,  16|      aurique et argenti haud sane multum fuit; signa tabulae priscae
45   XXXII,    3,  18|    certamine cepit. Anticyra haud multum in oppugnando morae praebuit.
46  XXXIII,    1,   5|          forte est unus, nec loci multum aperit et alium reponere
47   XXXIV,    3,  29|         inrumpere conabantur. nec multum afuit quin qua intenderant
48    XXXV,    1,   2|         Sex. Digiti exercitu haud multum spei esse - rem gesturum.
49   XXXVI,    3,  18|  temptantis ab omni parte aditus, multum adiuvantibus, qui ex loco
50   XXXVI,    5,  43|     militem atque arma habituras. multum etiam adiuturam notitiam
51  XXXVII,    1,   1|          ambo Graeciam cupiebant. multum Laelius in senatu poterat.
52  XXXVII,    2,   7|           convivio rex erat et in multum vini processerat; ea ipsa
53  XXXVII,    2,  11|     prominentibus trullis ferreis multum conceptum ignem prae se
54 XXXVIII,    3,  25|       milia fere processisset nec multum a constituto loco abesset,
55   XXXIX,    1,   1| astringeret milites, praedae haud multum praeberet. itaque non lixa
56   XXXIX,    1,  13|        lenire. tandem confirmata, multum incusata perfidia Aebutii,
57   XXXIX,    2,  28|        extremis posita - sed quia multum ad reliquos Macedonas continedos
58   XXXIX,    5,  49|       equi super eum ruentis haud multum afuit, quin exanimaretur,
59      XL,    4,  48|     portas instruxit copias. haud multum temporis intercessit, cum
60    XLII,    2,  25|         aecum censerent; postremo multum ac diu vociferatum reverti
61    XLII,    4,  44|       legatorum perfugisset, haud multum afuit, quin ab exulibus