Lib. Ep. Par.

 1    I,   5,  13|    nocerem, sed ut Modesto.' Vide hominis crudelitatem, qui se non
 2   II,   1,   2|          summum fastigium privati hominis impleret, cum principis
 3   II,  11,  23|   unguentarii, qui titulus a vita hominis compti semper et pumicati
 4   II,  20,   2|         venit. Primum impudentiam hominis, qui venerit ad aegram,
 5  III,   3,   5|      tamen meo non obstat caritas hominis, quae ex iudicio nata est.
 6  III,   7,  11|        circumcisum tam breve quam hominis vita longissima? An non
 7  III,   9,  31|          malum pravumque ingenium hominis facit ut dubitem, confidenter
 8   IV,   2,   2| mancipatum - ita vulgo ex moribus hominis loquebantur - foeda et insolita
 9   IV,  17,   3|              Accedit huc dignitas hominis atque hic ipse cui destinatus
10    V,  19,   4|         Accedit longa iam caritas hominis, quam ipsa pericula auxerunt.~ ~
11   VI,   8,   8|           In summa nosti facetias hominis; quas velim attendas, ne
12 VIII,  12,   4|    sollicitarer tamen vel ingenio hominis pulcherrimo et maxime et
13 VIII,  16,   4|                                   Hominis est enim affici dolore sentire,
14   IX,  12,   2|   memineris et hominem esse te et hominis patrem. Vale.~ ~