Apologia
   Cap.
 1    25    |      lingua magus est qui nostra sacerdos, quod tandem est crimen,


Metamorphoses
   Lib. Cap.
 2  2,    28|     contingens: «Miserere,» ait «sacerdos, miserere per caelestia
 3 11,     6|              6-~ ~Nam meo monitu sacerdos in ipso procinctu pompae
 4 11,    12|     salutemque ipsam meam gerens sacerdos adpropinquat, ad ipsum praescriptum
 5 11,    13|                         13-~ ~At sacerdos, ut reapse cognoscere potui,
 6 11,    14|         deae gratias agerem. Sed sacerdos utcumque divino monitu cognitis
 7 11,    14|          me celerrume. Quo facto sacerdos vultu geniali et hercules
 8 11,    16|          istum modum vaticinatus sacerdos egregius fatigatos anhelitus
 9 11,    16|    circumsecus variegatam summus sacerdos taeda lucida et ovo et sulpure,
10 11,    17|          iam templum pervenimus, sacerdos maximus quique divinas effigies
11 11,    20|       suum visus est mihi summus sacerdos offerre ac requirenti, quid
12 11,    20|       dispositas aras circumiens sacerdos, rem divinam procurans supplicamentis
13 11,    22|                    22-~ ~Dixerat sacerdos, nec inpatientia corrumpebatur
14 11,    23|        Iamque tempore, ut aiebat sacerdos, id postulante stipatum
15 11,    23| contectum amicimine arrepta manu sacerdos deducit ad ipsius sacrarii
16 11,    29|         plene consuluerunt in me sacerdos uterque»; et hercules iam