Apologia
   Cap.
 1    66    |       totius rei ordinem paulo altius petere, ut omnibus manifestissime


Metamorphoses
   Lib. Cap.
 2  1,    11| Socrates iam sopitus stertebat altius. Ego vero adducta fore pessulisque
 3  2,    30|    sermo distinxit; nam rursus altius ingemescens: «Dabo,» inquit «
 4  3,     7|        deum providentiae paulo altius aspectu relato conspicio
 5  3,    10|      iniuriae, quae inhaeserat altius meo pectori, ullo modo permulcere
 6  4,    24| inceptis fletibus avocari, sed altius eiulans sese et assiduis
 7  4,    25|    requirenti, sic adsuspirans altius infit: «Em nunc certe nunc
 8  4,    29|       capite quassanti fremens altius sic secum disserit: ~
 9  5,    23| articuli nisu fortiore pupugit altius, ut per summam cutem roraverint
10  6,    28|    basiabam. Tunc illa spirans altius caelumque sollicito vultu
11  8,    15|       infortunium domus erilis altius miserantes fugere conparant.
12  8,    18|      cruorem uxoris abstergens altius quiritabat: «Quid miseros
13  8,    31|    maerens et utcumque metuens altius, filio parvulo suo consalutato
14  9,    29|    etiam, quamvis iusta, tamen altius commota atque exasperata
15 10,     3|     igitur impatientia furoris altius agitata diutinum rupit silentium