Apologia
   Cap.
1 5 | quidem me animadvertisti cum risu illis suscensentem, quod Metamorphoses Lib. Cap.
2 2, 11| Quod dictum ipsius Milo risu secutus: «Grandem» inquit « 3 3, 2| fluentis nemo prorsum qui non risu dirumperetur aderat. Tandem 4 3, 7| conspicio prorsum totum populum risu cachinnabili diffluebant 5 3, 7| parentemque meum Milonem risu maximo dissolutum. At tunc 6 6, 9| reddunt. tunc rursus sublato risu Venus 'et ecce,' inquit, ' 7 6, 29| iam inde longius cognitos risu maligno salutant. ~ 8 7, 10| audierat mentionem, coepit risu laetissimo gestire, ut mihi 9 9, 10| terrerive potuere, sed mendoso risu cavillantes: «En» inquiunt « 10 9, 42| deducunt carcerem summoque risu meum prospectum cavillari 11 10, 15| monstruosas asini delicias risu maximo dirumpuntur vocatoque 12 10, 16| delectatur eximie; ac dehinc risu ipse quoque latissimo adusque 13 10, 16| Interim convivium summo risu personabat. Quidam denique
Best viewed with any browser at 800x600 or 768x1024 on Tablet PC
IntraText® (VA1) - Some rights reserved by EuloTech SRL - 1996-2009. Content in this page is licensed under a Creative Commons License