Apologia
   Cap.
 1     5    |    quidem me animadvertisti cum risu illis suscensentem, quod


Metamorphoses
   Lib. Cap.
 2  2,    11|         Quod dictum ipsius Milo risu secutus: «Grandem» inquit «
 3  3,     2|   fluentis nemo prorsum qui non risu dirumperetur aderat. Tandem
 4  3,     7| conspicio prorsum totum populum risu cachinnabili diffluebant
 5  3,     7|        parentemque meum Milonem risu maximo dissolutum. At tunc
 6  6,     9|    reddunt. tunc rursus sublato risu Venus 'et ecce,' inquit, '
 7  6,    29|       iam inde longius cognitos risu maligno salutant. ~
 8  7,    10|      audierat mentionem, coepit risu laetissimo gestire, ut mihi
 9  9,    10|  terrerive potuere, sed mendoso risu cavillantes: «En» inquiunt «
10  9,    42|      deducunt carcerem summoque risu meum prospectum cavillari
11 10,    15|      monstruosas asini delicias risu maximo dirumpuntur vocatoque
12 10,    16|    delectatur eximie; ac dehinc risu ipse quoque latissimo adusque
13 10,    16|         Interim convivium summo risu personabat. Quidam denique