Iam mea cycneas imitantur
tempora plumas,
inficit et nigras alba senecta comas.
iam
subeunt anni fragiles et inertior aetas,
iamque parum firmo me mihi ferre grave est.
nunc erat, ut posito deberem fine laborum
vivere
cor nullo sollicitante metu,
quaeque meae semper placuerunt otia menti
carpere et in studiis molliter esse meis,
et parvam celebrare domum veteresque Penates
et quae nunc domino rura paterna carent,
inque
sinu dominae carisque sodalibus inque
securus patria consenuisse mea.
haec mea sic quondam peragi speraverat aetas;
hos ego sic annos ponere dignus eram.
non ita dis visum est, qui me terraque marique
actum
Sarmaticis exposuere locis.
in cava ducuntur quassae
navalia puppes,
ne temere in mediis dissolvantur aquis.
ne
cadat et multas palmas inhonestet adeptus
languidus in pratis gramina carpit equus.
miles
ubi emeritis non est satis utilis annis,
ponit ad antiquos, quae tulit, arma Lares.
sic igitur, tarda vires minuente senecta,
me quoque donari iam rude tempus erat;
tempus erat nec me peregrinum ducere caelum,
nec
siccam Getico fonte levare sitim,
sed modo, quos habui, vacuos secedere in hortos,
nunc hominum visu rursus et Urbe frui.
sic animo quondam non divinante futura
optabam placide vivere posse senex.
fata
repugnarunt, quae, cum mihi tempora prima
mollia praebuerint, posteriora gravant.
iamque decem lustris omni sine labe peractis,
parte premor vitae deteriore meae;
nec procul a metis, quas paene tenere videbar,
curriculo
gravis est facta ruina meo.
ergo illum demens in me saevire coegi,
mitius inmensus quo nihil orbis habet,
ipsaque delictis victa est clementia nostris,
nec tamen errori vita negata meo est,
vita
procul patria peragenda sub axe Boreo,
qua maris Euxini terra sinistra iacet?
hoc mihi si Delphi Dodonaque diceret ipsa,
esse videretur vanus uterque locus.
nil adeo validum est, adamas licet alliget illud,
ut
maneat rapido firmius igne Iovis;
nil ita sublime est supraque pericula tendit
non sit ut inferius suppositumque deo.
nam quamquam vitio pars est contracta malorum,
plus tamen exitii numinis ira dedit.
at
vos admoniti nostris quoque casibus este,
aequantem superos emeruisse virum.
|