Esse salutatum vult te mea
littera primum
a male pacatis, Attice, missa Getis,
proxima subsequitur quid agas audire voluntas,
et si, quicquid agis, sit tibi cura mei.
Nec dubito quin sit, sed me timor ipse malorum
saepe supervacuos cogit habere
metus.
Da veniam, quaeso,
nimioque ignosce timori.
Tranquillas
etiam naufragus horret aquas.
Qui semel est laesus fallaci piscis ab hamo
omnibus unca cibis aera subesse putat;
saepe canem longe visum fugit agna lupumque
credit et ipsa suam nescia vitat opem;
membra reformidant mollem quoque saucia tactum
vanaque sollicitis incitat umbra metum.
Sic ego Fortunae telis confixus iniquis
pectore concipio nil nisi triste meo.
Iam mihi fata liquet coeptos servantia cursus
per sibi consuetas semper itura vias.
Observare deos ne quid mihi cedat amice
verbaque Fortunae vix puto posse dari.
Est illi curae me perdere, quaeque solebat
esse levis, constans et bene certa nocet.
Crede mihi, si sum veri tibi cognitus oris --
nec planis nostris casibus esse puter --
Cinyphiae segetis citius numerabis aristas
altaque quam multis floreat Hybla thymis
et quot aves motis nitantur in aere pennis
quotque natent pisces aequore certus eris
quam tibi nostrorum statuatur summa laborum
quos ego sum terra, quos ego passus aqua.
Nulla Getis toto gens est truculentior orbe,
sed tamen hi nostris ingemuere malis.
Quae tibi si memori coner perscribere versu,
Ilias est fati longa futura mei.
Non igitur verear quo te rear esse verendum,
cuius amor nobis pignora mille dedit,
sed quia res timida est omnis miser et quia longo est
tempore laetitiae ianua clausa meae.
Iam dolor in morem venit meus, utque caducis
percussu crebro saxa cavantur aquis,
sic ego continuo Fortunae vulneror ictu
vixque habet in nobis iam nova plaga locum.
Nec magis adsiduo vomer tenuatur ab usu
nec magis est curvis Appia trita rotis
pectora quam mea sunt serie caecata malorum,
et nihil inveni quod mihi ferret opem.
Artibus ingenuis quaesita est gloria multis,
infelix perii dotibus ipse meis.
Vita prior vitio caret et sine labe peracta est:
auxilii misero nil tulit illa mihi.
Culpa gravis precibus donatur saepe suorum:
omnis pro nobis gratia muta fuit.
Adiuvat in duris aliquos praesentia rebus:
obruit hoc absens vasta procella caput.
Quis non horruerit tacitam quoque Caesaris iram?
Addita sunt poenis aspera
verba meis.
Fit fuga temporibus levior: proiectus in aequor
Arcturum subii Pleiadumque minas.
Saepe solent hiemem placidam sentire carinae:
non Ithacae puppi saevior unda fuit.
Recta fides comitum poterat
mala nostra levare:
ditata est spoliis perfida turba meis.
Mitius exilium faciunt loca: tristior ista
terra sub ambobus non iacet ulla polis.
Est
aliquid patriis vicinum finibus esse:
ultima me tellus, ultimus orbis habet.
Praestat et exulibus pacem tua laurea, Caesar:
Pontica finitimo terra sub hoste iacet.
Tempus in agrorum cultu consumere dulce est:
non patitur verti barbarus hostis humum.
Temperie caeli corpusque animusque iuvatur:
frigore perpetuo Sarmatis ora riget.
Est in aqua dulci non invidiosa voluptas:
aequoreo bibitur cum sale mixta palus.
Omnia deficiunt. Animus tamen omnia vincit;
ille etiam vires corpus habere facit.
Sustineas ut onus, nitendum vertice pleno est
aut, flecti nervos si patiere, cades.
Spes quoque posse mora mitescere principis iram
vivere ne nolim deficiamque cavet.
Nec vos parva datis pauci solacia nobis,
quorum spectata est per mala nostra fides.
Coepta tene, quaeso, neque in aequore desere navem
meque simul serva iudiciumque tuum.
|