Haec tibi mittuntur, quem sum
modo carmine questus
non aptum numeris nomen habere meis,
in quibus, excepto quod adhuc utcumque valemus,
nil te praeterea quod iuvet invenies.
Ipsa
quoque est invisa salus suntque ultima vota,
quolibet ex istis scilicet ire locis.
Nulla mihi cura est terra quo mittar ab ista,
hac quia, quam video, gratior omnis erit:
in medias Syrtes, mediam mea vela Charybdin
mittite, praesenti dum careamus humo.
Styx quoque, si quid ea est, bene commutabitur
Histro,
si quid et inferius quam Styga mundus habet.
Gramina cultus ager, frigus minus odit hirundo,
proxima Marticolis quam loca Naso Getis.
Talia succensent propter mihi verba Tomitae
iraque carminibus publica mota meis.
Ergo ego cessabo numquam per carmina laedi
plectar et incauto semper ab ingenio?
Ergo ego, ne scribam, digitos incidere cunctor
telaque adhuc demens quae nocuere sequor?
Ad veteres scopulos iterum devertor et illas
in quibus offendit naufraga puppis aquas?
Sed nihil admisi, nulla est mea culpa, Tomitae,
quos ego, cum loca sim vestra perosus, amo.
Quilibet excutiat nostri monimenta laboris:
littera de vobis est mea questa nihil!
Frigus et incursus omni de parte timendos
et quod pulsetur murus ab hoste queror.
In loca, non homines verissima crimina dixi:
culpatis vestrum vos quoque saepe solum.
Esset perpetuo sua quam vitabilis Ascra
ausa est agricolae Musa docere senis,
et fuerat genitus terra qui scripsit in illa,
intumuit vati tamen Ascra suo.
Quis patriam sollerte magis dilexit Ulixe?
Hoc tamen asperitas indice docta loci est.
Non loca, sed mores scriptis vexavit amaris
Scepsius Ausonios actaque Roma rea est;
falsa tamen passa est aequa convicia mente
obfuit auctori nec fera lingua suo.
At malus interpres populi mihi concitat iram
inque novum crimen carmina nostra vocat.
Tam felix utinam quam pectore candidus essem!
Extat adhuc nemo saucius ore meo.
Adde quod, Illyrica si iam pice nigrior essem,
non mordenda mihi turba fidelis erat.
Molliter a vobis mea sors excepta, Tomitae,
tam mites Graios indicat esse viros.
Gens mea Paeligni regioque domestica Sulmo
non potuit nostris lenior esse malis.
Quem vix incolumi cuiquam salvoque daretis,
is datus a vobis est mihi nuper honor:
solus adhuc ego sum vestris inmunis in oris
exceptis, si qui munera legis habent;
tempora sacrata mea sunt velata corona,
publicus invito quam favor inposuit.
Quam grata est igitur Latonae Delia tellus,
erranti tutum quae dedit una locum,
tam mihi cara Tomis, patria quae sede fugatis
tempus ad hoc nobis hospita fida manet;
di modo fecissent, placidae spem posset habere
pacis et a gelido longius axe foret.
|