IX.

 [Referebant patres sancti:] Tres fratres fuerunt ad conductionem agri metendi, et conduxerunt et coeperunt metere. Unus autem ex eis dum meteret infirmus discessit in cellam suam. Alii vero duo fratres dixerunt ad invicem: Frater noster infirmatur; adhortemur nos ipsos modicum, et speremus per orationem illius quia et locum ipsius metemus. Postquam ergo messuerunt et acceperunt mercedem conductelae suae, certam tritici mensuram, tunc vocaverunt et illum fratrem, dicentes: Veni, leva mercedem conductelae tuae. Ille autem dixit: Qualem mercedem habeo, cum non potuissem metere? Illi vero responderunt: Propter orationem tuam nos complevimus et tuum opus et nostrum, et ideo accipe mercedem tuam. Ille autem noluit ab eis aliquid accipere. Multum autem illis compellentibus, et illo non acquiescente, abierunt ad quendam senem diiudicari. Dixit autem frater qui infirmatus fuerat: Perreximus, domine mi abba, nos tres metere conductum agrum. Infirmatus autem ego post unum diem discessi in cellam meam, et modo compellunt me isti tollere mercedem pro opere quod non laboravi. Respondentes autem duo fratres dixerunt: Audi, domine noster pater, si fuissemus toti tres, cum labore grandi fortasse completuri fuissemus opus nostrum. Nunc autem per orationem fratris nostri Deus nos adiuvavit, et perfecimus totum agrum, et non vult tollere mercedem suam. Haec audiens senex miratus est nimis, et convocatis fratribus suis dixit: Venite, fratres, et audite hodie iustitiae iudicium, et exposuit utriusque partis singula verba, et omnes mirati sunt in utrisque, uno quidem non consentiente accipere aliquid, illis vero compellentibus violenter suscipere fratrem mercedem suam. Tunc adstantibus omnibus ordinavit fratrem accipere mercedem suam et dispensare eam sicut vellet. Ille vero abiit tristis et plorans.