§. 4. De oratione sive de precatione.

32. Consideremus amplius onus quod habemus commendandi nos Deo ut auxilium suum ad superandas tentationes nobis praestet et ad perseverandum in gratia. Finalis perseverantiae gratiam mereri non possumus, uti declaravit Tridentinum ¹. Donum enim est quod Deus gratis dat cui vult, sed certe dat humiliter et confidenter illud petenti. Communiter theologi dicunt quod oratio, scilicet se Deo commendare, cuicumque necessitate medii est necessaria. Hoc denotat quod impossibile est posse perseverare in gratia Dei aut salvari illum qui Deum non precatur. Et concludunt gravem culpam committere qui per integrum mensem se Deo non commendat.

33. Dominus suas gratias nobis concedere desiderat, sed vult ut eas ab eo petamus; Omnis enim qui petit accipit ². Attendite verbum omnis, quod denotat vel peccatorem petentem gratias a Deo obtinere: Omnis, dicit imperfecti operis auctor, sive iustus, sive peccator. Indubitatum est quod peccator gratiis est indignus: docet tamen d. Thomas quod precationis virtus non est stabilita super precantis dignitate sed super misericordia et fidelitate Dei. Ipse enim dixit: Petite et accipietis ³. Hoc est verbum Dei, quod praeterire non potest.

34. Notare nihilominus oportet quod isthaec promissio pro spiritualibus tantum, non pro temporalibus gratiis, facta fuit. Pluries bona temporalia, ut sunt res, honores, corporis sanitas etc., Dominus negat quia nos amat: praevidet enim quod animae nostrae nocumento esse poterunt. Wuare, cum a Deo gratias petimus temporales, opus est ut petamus ad ipsius voluntatem nosmetipsos conformantes et conditione si animae nostrae erunt profuturae. Bona vero spiritualia petere debemus absolute et sine ulla conditione, sed cum fiducia, humilitate et perseverantia.

35. Cum fiducia.- Credite quia occipietis, et evenient vobis; dixit Iesus Christus ⁴. Cum humilitate.- Deus superbis resistit, humilibus autem dat gratiam ⁵. Cum perseverantia: mille enim nobis opus sunt gratiae ut ad aeternam felicitatem perveniamus. Gratiarum catenam tribuere nobis debet Deus: sed huic gratiarum catenae opus est ut ex parte nostra precationum catena respondeat; si precationes nostrae cessaverint, deficient quoque auxilia Dei, et numquam salvi erimus. Quare quemadmodum nos quotidie ad peccandum tentamur, ita oportet quotidie Deum, ut suum nobis auxilium praestet, rogemus. Opus est ut assidue apud Deum mendicorum personam geramus, dicentes semper: Domine, adiuva me; Domine, adesto mihi; perseverantiam et amorem tuum mihi largire. Et oportet ut ita facere incipiamus mane, statim ac surgimus e lecto; et ita in diem facere pergamus, cum sacro intersumus, cum templa adimus ss. sacramentum veneraturi, antequam lecto corpus imponamus, et praesertim quando tentamur, dicentes: Deus meus, adiuva me; Mater Dei, adiuva me. Denique, si salvi esse volumus, opus est ut rogemus semper Iesum Christum et Matrem nostram Mariam quae quicquid vult a Filio suo obtinet.