Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText
S. Alfonso Maria de Liguori
Meditazioni...giorni della novena

IntraText CT - Lettura del testo
Precedente - Successivo

Clicca qui per nascondere i link alle concordanze

- 193 -


MEDITAZIONE VII.

In propria venit, et sui eum non receperunt (Io. I, [11]).

In questi giorni del santo Natale andava piangendo e sospirando S. Francesco d'Assisi per le vie e per le selve con gemiti inconsolabili. Dimandato perché? rispose: E come volete ch'io non pianga vedendo che l'amore non è amato? Vedo un Dio quasi impazzito per amore dell'uomo, e l'uomo cosi ingrato a questo Dio!1 Or se questa ingratitudine degli uomini tanto affliggeva il cuore di S. Francesco, consideriamo quanto


- 194 -


più afflisse il Cuore di Gesù Cristo? Egli appena concepito nell'utero di Maria, vide la barbara incorrispondenza che dovea ricevere dagli uomini. Era egli venuto dal cielo ad accendere il fuoco del divino amore, e questo solo desiderio l'avea fatto scendere in terra, a soffrirvi un abisso di pene e d'ignominie. Ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur? (Luc. XII, 49). E poi vedeva un abisso di peccati che dovean commettere gli uomini dopo aver veduto tanti segni del suo amore. Ciò fu, dice S. Bernardino da Siena, che gli fe' soffrire un infinito dolore: Et ideo infinite dolebat.2 Anche tra noi il vedersi trattati alcuno con ingratitudine da un altr'uomo è un dolore insoffribile; mentre riflette il B. Simon da Cassia che l'ingratitudine spesso affligge l'anima più che qualunque dolore non affligge il corpo: Tristitiam acriorem saepe in anima fecit ingratitudo, quam dolor inflictus in corpore (L. XIII, de gest. Christi, c. 26).3 Or qual dolore avrà apportato l'ingratitudine nostra a Gesù, ch'era nostro Dio, in vedere che i suoi benefici


- 195 -


e 'l suo amore aveano ad essergli pagati con disgusti ed ingiurie? Et posuerunt adversum me mala pro bonis, et odium pro dilectione mea (Ps. CVIII, 5). Ma anche oggidì par che vada lagnandosi Gesù Cristo: Tamquam extraneus factus sum fratribus meis (Ps. LXVIII, 9).4 Mentre vede che da molti non è né amatoconosciuto, come s'egli non avesse fatto loro alcun bene ne avesse patito niente per loro amore. - Oh Dio, che conto fanno al presente anche tanti Cristiani dell'amor di Gesù Cristo? Comparve una volta il Redentore al B. Errico Susone in forma d'un pellegrino che andava mendicando di porta in porta un poco d'alloggio, ma tutti lo scacciavano con ingiurie e villanie.5 Quanti, ohimè, si trovano simili a coloro di cui parla Giobbe: Qui dicebant Deo: Recede a nobis;... cum ille implesset domos eorum bonis, (Iob XXII, 17, [18]). Noi per lo passato anche ci siamo uniti a questi ingrati; ma vorremo seguire ad essere sempre tali? No, che non se lo merita questo amabile Bambino ch'è venuto dal cielo a patire e morire per noi per farsi da noi amare.




1 “Ad novum hoc vitae institutum altius impressit menti Dominicae Passionis memoriam, quam assidue deflebat; et si quandoque in solitaria secedebat loca, cuncta replebat gemitibus et singultibus, magno Christum propter se passum deplorans eiulatu. Pone Ecclesiam Portiunculae, dum semel in eiusmodi planctus erumperet, quidam pertransiens spiritualis amicus ad eiulatus accessit, et dum Franciscum esse comperiit... virilis animi et verecundiae eum admonuit, indignum iudicans ut homo provectus ita fieret eiulabundus. Cui Franciscus: “Passionem Christi mei defleo, pro qua non deberem verecundari alta voce per totum orbem lacrimari.” WADDINGUS, Annales Minorum, anno 1208, n. 12.

2 “Quare crux Christi fuit incomprehensibilium dolorum atque poenarum... Secunda ratio est ignorationis. Duo alii aspectus erant in mente Iesu circa humanum genus, scilicet quia videbat illud ignorare duo. Primo, quantum fuit beneficium suae humanitatis; secundo, quantus fuit, in assumendo humanam naturam, amor suae immensissimae  caritatis. Has igitur ignorantias in humano genere semper Christus recognoscens, tantum dolorem in mente sua de illis sumpsit, quantum erat beneficium suae humanitatis, et quanta fuit in hoc magnitudo suae caritatis cum qua et carnem assumpsit et pro nobis in cruce mori voluit. Et quae natura humana vel angelica exprimere posset magnitudinem beneficii assumptionis nostrae humanitatis, in hoc erga nos suae immensissimae caritatis?” S. BERNARDINUS SENENSIS, Quadragesimale de Evangelio aeterno, Sermo 56, De Passione Domini, art. 1, cap. 2. Opera, II, Venetiis, 1745, pag. 349.”Tantum dolebat, quantum erat magnum bonum, quod animae perdebant, et quantum erat tempus immensum, quo tanto bono debebant privari... Quanta est poena damnatorum, et futuram intelligebat, tantam poenam portavit Christi anima benedicta, et quanta erat ira Dei adversus damnatos implacabilis... et sic erat dolor ille infernalis in anima Dei... Christus infinite dolebat, quantum amabat Patrem offensum, et quantum creaturas ipsum offendentes.” S. BERNARDINUS SENENSIS. Quadragesimale nuncupatum Seraphim. Sermo 45. In die Veneris Sancto. 2a pars. Opera, III, Venetiis, 1745, p. 297-99.



3 SIMON DE CASSIA, De gestis Domini in quatuor Evangelistas, lib. 13, De Passione Domini, cap. 26 (Coloniae Ubiorum, 1540, pag. 790, col. 1): “Perspectabat altissima mente omnium hominum, praeteritorum, praesentium et futurorum, delicta et nefanda peccata, pro quibus diluendis oportebat sustinere dolores, in animo tristari, et in carne poenari. Et pro hominum ingratitudine tristabatur, et acutius confodiebatur ex ista tristitia quam ex poena. Tristitiam acriorem enim saepe fecit in anima ingratitudo, quam dolor inflictus in corpore. Tristabatur et anxiabatur spiritus eius, unus exsistens, pro omnibus dolens, et qui tam brevi temporis spatio ad emendam tot millium obligabantur annorum.”

4 Extraneus factus sum fratribus meis. Ps. LXVIII, 9.



5Minister... O terque quaterque beatum illum quem tua dignaris suavissima amicitia! Sapientia: Multi eo quidem vocati sunt, sed pauci electi Minister: Tune igitur, dulcissime Domine, eos repulisti, an illi te abiecerunt? Sapientia: Aperi internos oculos, et intende eos in praesentem visionem. Minister: Video quiddam , Domine, quod me vehementer exterret... Iam ante quidem, Domine, mirifico te decore ornatum conspexi: at nunc non nisi peregrinum intueor, exsulem et reiectaneum, baculo suo miserandum in modum innitentem, consistentemque ad pervetustum et ruinosum oppidum... et est in ea ingens hominum frequentia, in quibus plerique sub humana effigie nihil a feris differunt. Ad hoc, inquam, oppidum cerno exsulem peregrinum sursum deorsumque inambulantem, exspectantemque si quis ei velit manum porrigere: at repelli eum a compluribus magna cum indignitate, et prae occupationibus quibus implicantur, vix ab illis adspici; ac nihilominus paucos quosdam illi manus offerre, sed e diverso feras illas id moleste ferre ac praepedire; tum vero peregrinum illum coram illis miserabiles dare gemitus, atque ita dicere: “Moveat vos, o caelum et terra, mihique condolete, quod cum civitatis huius causa tam duros exantlaverim labores, tam maligne hic accipior... Istiusmodi, Domine, visio mihi iam proposita fuit. Sed quid sibi vult, Domine? Estne verum quod conspexi, an fallor potius? Sapientia: Nihil habet isthaec visio mendacii. Audi, fili mi, rem lamentabilem, et tangat miseratione pium animum tuum. Ego, ego sum abiectus ille et profligatus peregrinus quem intuitus es.” B. HENRICUS SUSO, Dialogus: Colloquuntur Sapientia et minister eius, cap. 6. Opera, latine reddita a R. P. Laurentio Surio Cartusiano, Coloniae Agrippinae, 1588, pag. 37-38.






Precedente - Successivo

Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText

IntraText® (V89) © 1996-2006 EuloTech