Precedente - Successivo
Clicca qui per attivare i link alle concordanze
- 165 -
MEDITAZIONE XII.
Dolor meus in conspectu meo
semper (Ps. XXXVII, 18).
Considera come tutte le pene
e l'ignominie che Gesù patì nella sua vita e morte, tutte gli1 furono
presenti sin dal primo momento della sua vita: Dolor meus in conspectu meo
semper; e tutte egli sin da bambino cominciò ad offerirle in
soddisfazione de' nostri peccati, cominciando sin d'allora a farla da
Redentore. Rivelò egli ad un suo servo (Psalter. B. Alani, p. 2, c. 12) che dal
principio di sua vita sino alla morte sempre patì e patì tanto per ogni peccato
de' nostri, che se avesse avuto tante vite, quanti sono gli uomini, tante volte
sarebbe morto di dolore, se Dio non gli avesse conservata la vita per più
patire.2 _ Oh qual martirio ebbe sempre l'amante Cuore di Gesù nel
vedere tutti i peccati degli uomini! Ad quamlibet culpam singularem habuit aspectum
(S. Bern. Senen., t. II, serm. 56).3
A Gesù Cristo sin da che stava nell'utero di Maria se gli fece davanti ogni
particolare peccato ed ogni peccato immensamente l'afflisse. Dice S. Tommaso
(p. III, q. 46, a. 6, ad 4)4 che questo dolore di Gesù Cristo, in
conoscer egli l'ingiuria del Padre e il danno che dal peccato dovea poi
provenire all'anime da lui amate, superò il dolore di tutti i peccatori
contriti, anche di coloro che sono morti di puro dolore; sì, perché niun
peccatore ha mai amato Dio e l'anima
- 166 -
sua, quanto Gesù amava il Padre
e l'anime nostre. Ond'è che quell'agonia che 'l Redentore patì nell'orto alla vista
di tutte le nostre colpe che si aveva addossato a soddisfare, la patì sin
nell'utero della Madre. Pauper sum ego, et in laboribus a iuventute mea (Ps.
LXXXVII, [16]). Così per bocca di Davide predisse di sé il nostro
Salvatore, che tutta la sua vita dovea essere un continuo patire. Da ciò deduce
S. Giovan Grisostomo che noi non dobbiamo d'altro affliggerci che del solo
peccato;5 e che siccome Gesù per li peccati nostri fu afflitto in tutta
la sua vita, cosi noi che gli abbiamo commessi dobbiamo averne un continuo
dolore, ricordandoci d'aver offeso un Dio che ci ha tanto amati. Santa
Margherita da Cortona non cessava mai di piangere le sue colpe; un giorno le
disse il confessore: Margherita, non più, basta, il Signore già t'ha perdonata.
Come? rispose la santa, come possono bastarmi le lagrime sparse e il dolore di
que' peccati, da' quali Gesù Cristo mio fu afflitto in tutta la sua
vita?6
1 Ed. 1a e Venezia 1760: le; Napoli, 1773 e Venezia,
1779: gli.
2 “Quidam... cum aliquando devotius
oraret... raptus est in spiritu... Illi Dominus Iesus sic aiebat: “...Ego pro
quolibet peccato particulari continue et distincte sic passus sum, tamque
acerbe, ut si vitae mihi fuissent tot quot in terris animata degebant, tot omni
momento potuissem mortibus exstingui, nisi Deus vitam mihi sustentasset.” B.
ALANUS RUPENSIS, De ortu atque progressu Psalterii Christi et Mariae eiusque
Confraternitatis, pars 2, cap. 12, Venetiis, 1665, pag. 116, 117.
3 “Ad quamlibet quidem singularem
culpam, seu iniuriam, seu contumeliam Summi Patris, habuit singularem
aspectum.” S. BERNARDINUS SENENSIS, Quadragesimale de Evangelio aeterno, Sermo
56, art. 1, cap. 1. Opera, Venetiis, 1745, pag. 349.
4 “Christus non solum doluit pro amissione vitae corporalis
propriae, sed etiam pro peccatis omnium aliorum. Qui dolor in Christo excessit
omnem dolorem cuiuslibet contriti: tum quia ex maiori sapientia et caritate
processit, tum etiam quia pro omnium peccatis simul doluit, secundum illud
Isaiae LIII, 4: Vere dolores nostros ipse tulit.” S. THOMAS AQUINAS, Sum.
Theol., III, qu. 46, art. 6, ad 4.
5 “Peccatum solum lugeamus: reliqua vero
omnia, sive paupertatem, sive morbum, sive immaturam mortem, sive damnum, sive
calumniam, sive aliud quidpiam humanum malum, fortiter feramus.” S. IOANNES CHRYSOSTOMUS, De
Lazaro, Concio 5, n. 3. MG
48-1022. - “Mortem lugere omittens, luge peccata, ut ipsa deleas. Propter hoc
enim tristitia facta est, non ut ob iacturam pecuniarum, non ob mortem, nec ob
ullam aliam rem talem doleamus, sed ut ipsa ad delenda utamur peccata.” IDEM, Ad
populum Antiochenum homilia 5, n. 4. MG 49-74. - “Si Christum ita amemus ut
amandus est, peccatorum nostrorum ipsimet vindices erimus. Iis enim qui cuiuvis
amore flagrant, non illud molestum est quod pro offenso dilecti gravius aliquid
patiantur, sed illud ante omnia quod dilectum offenderint. Ac si ille iratus,
iniuriam tamen non ulciscatur, hoc ipso amicum magis excruciat; contra, si quid
poenarum sumat, plus ei levationis affert. Ne igitur gehennam perhorrescamus,
sed id potius timeamus ne Deum offendamus; hoc enim illo atrocius est, cum
infensus vultum suum a nobis avertit; hoc quovis supplicio gravius atque
acerbius. Atque ut quantum hoc malum sit intelligas, animadverte quod dico:
siquis rex latronem aliquem ac facinorosum hominem poenas luentem conspiciens,
carum et unicum ac germanum filium necandum dederit, atque una cum morte crimen
quoque ab illo ad filium, longe ab illius flagitio remotum, transtulerit, ut
reum et a supplicio eximat et ab infamia vindicet, atque insuper ad ingentem
dignitatem evexerit; ac deinde ipse post allatam illi eiusmodi salutem
amplissimamque gloriam, ab eo in quem tanta beneficia contulerit, contumeliis
afficiatur: annon ille, si modo mente constet, millies mortem oppetere mallet,
quam tam ingrati animi crimine laborare? Hoc itaque nunc quoque perpendamus,
atque ob offensum beneficum acerbos gemitus emittamus.” IDEM, In Epist. II ad
Corinthios, Hom. 12, n. 4. MG
61-480.
6 Questo fatto preciso, non l'abbiamo ritrovato nella Vita
di S. Margherita, sebbene sia riferito tale quale dal P. Antonio de Torres, dei
Pii Oper., Giesù Bambino, Napoli, 1731, pag. 52. Del resto del continuo
pianto della santa, anche accertata del perdono, per i proprii peccati - e
quelli del prossimo - specialmente nel considerare la Passione di Cristo,
abbondano le testimonianze. “Dum oraret (Margarita), audivit Dominum
recitantem et ad eius gratam memoriam revocantem suae gratiam vocationis...:
“Recordare, inquit, paupercula, multiformium gratiarum quas animae tuae
concessi... Recordare copiosi numeris timoris, doloris et fletus continui, quod
tam copiose tibi largiri dignatus sum, ut..., Fratres Minores, quibus te
commendavi, cum lacrimarum interrogares profluvio, si ego, tuus pater et
dominus exsulem factam in delictis, te de cetero ad misericordiam et patriam
revocarem...” Vita (scritta da Fr. GIUNTA BEVEGNATE, suo
confessore), cap. 1, n. 2. - “Haec ita proximorum vitia cum Christi Passione
deflevit, quo non solum frequenter prae dolore radices oculorum videbantur de
suis orbibus erui, verum etiam aliquando lacrimae in sanguinem versae sunt, cum
tam novis in sudore ac pallore ab adstantibus visis angustiis, quod de ipsius
separatione animae verisimiliter autumabant.” Ibid., cap. 2, n. 4. -
“Dominus ad eam: “Filia mea, plora quia ego ploravi... Ipsi etiam amici mei
tres debent habere fletus: primum quidem pro suis offensis; secundum pro
acerbissima Passione quam pro eis sustinui: tertium vero super peccatoribus
qui, offendendo me, pereunt...” Ibid. , cap. 11, n. 10. - “ (Redemptor)
se anuenti animae obtulit... ei dicens”: “... Tu me, filia, velut absentatum a
te, cum amarissimo saepe fletu sequeris (al. requiris): sed si me tantum
desideras, cur non redis ad crucem, in qua me toties crucifixisti?” Ex quo
quidem verbo adeo vulnerata, perterrita et confusa remansit, quod nec audebat
Christum, quem tam ardenter amabat, repetere, nec oculos suos ad caelum levare.
Verum Christi benignitas consternatum cor ad serenitatem reducens, ait: “Sine
dubio me saepissime crucifixisti; sed postquam ad me conversa es... unxisti
plagas meas, et cum dolore cordis amarissimo me de supplicio crucis deposuisti,
et numquam ibi per te fui repositus...” - Ibid., cap. 5, n. 14. -
“Ait Dominus iterum: “Filia, diligis me?” Et Margarita respondit: “Domine,
non.” Et Dominus ad eam: “Et quando me diliges?” Margarita respondit: “Domine, tum te amabo, quando
sensero in corpore meo tam acriter de poena quam recepisti pro me, quod,
iunctis manibus, anima mea separetur... Non desidero aliter mori, quia mortem
hanc eligere debeo amore tui, et propter culpam meam... Domine, iube me mori in
quocumque statu vis, dummodo in hoc dolore morior quem tam desideranter
exposco: nam si cum isto dolore morerer, in hora illa essem crucifixa... Video
in hoc mundo quod moritur filius aliquando sine culpa pro patre; quanto magis
mori taliter debeo, quae commisi culpam, non solum in parentibus primis, unde
tu, Pater, mortuus es, sed propria voluntate et actu?...” Ibid., cap. 5, n. 42.
Precedente - Successivo
Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText
IntraText® (V89) © 1996-2006 EuloTech