- Parte seconda.
- VI. - ORAZIONI DIVERSE ALLA DIVINA MADRE
- Esclamazioni di S. Bernardo o di altro divoto autore sovra la Salve Regina.
Precedente - Successivo
Clicca qui per attivare i link alle concordanze
- 751 -
Esclamazioni
di S. Bernardo o di altro divoto autore sovra la Salve
Regina.
Ad te clamamus, regina misericordiae,
revertere, ut intueamur te largientem beneficia, conferentem remedia, ponentem
fortitudinem. Ostende nobis faciem miserationum tuarum, et salvi
erimus.28
- 752 -
Domina rerum, sancta sanctorum, virtus
nostra et refugium, decus mundi, gloria caeli, agnosce te diligentes; audi nos,
nam te Filius nihil negans honorat.29
Curre,
festina, Domina, et tuum iniquissimum servum ad te clamantem parcendo adiuva,
et eripe de manu hostis.30
Quis ad te non suspirabit? Amore suspiramus et dolore.
Quomodo ergo ad te non suspiramus, solatium miserorum refugium expulsorum,
liberatio captivorum? Non dubitamus, quin si
nostras aspexeris miserias, non poterit tua miseratio suum retardare
effectum.31
- 753 -
O Domina nostra, advocata nostra, tuo Filio
nos commenda. Fac, o Benedicta, per gratiam quam meruisti, ut qui te mediante
dignatus est fieri particeps infirmitatis et miseriae, te quoque intercedente,
participes nos faciat beatitudinis et gloriae suae.32
Rivelò Maria SS. ad un'anima sua divota che
molto gradiva essere onorata da' suoi servi colla seguente divozione.33
Vi
ringrazio, o Eterno Padre, per la potenza data a Maria vostra figlia. Pater, Ave, Gloria.
- 754 -
Vi ringrazio, o Eterno Figlio, per
la sapienza data a Maria vostra madre. Pater,
Ave, Gloria.
Vi
ringrazio, o Eterno Spirito Santo, per l'amore dato a Maria vostra sposa. Pater, Ave, Gloria.
Viva
Gesù nostro amore, e Maria speranza nostra.
FINE DELLE
GLORIE DI MARIA.
CAPITOLO
II.
Del resto, questa divozione è l'eco del Magnificat. - «Dum gloriosam Virginem Mariam oraret (Mechtildis),
ut in hora mortis suae sibi adesse dignaretur, respondit: «Hoc utique faciam:
sed et tu quotidie tria Ave Maria mihi
legas. Ad primum, ora ut, sicut Deus Pater secundum omnipotentiae suae
magnificentiam animam meam, sicut in throno, dignissimo sublimavit honore, ut
sim post ipsum potentissima in caelo et in terra, adsim tibi in hora mortis, te
confortando, et expellendo a te omnem contrariam potestatem. Ad secundum, ora
ut, sicut Filius Dei secundum suae inscrutabilis sapientiae praevalentiam,
scientia et intellectu me artificiose decoravit, et totam replevit, ut supra
omnes Sanctos maiori cognitione fruar beatissima Trinitate, et tanta me
charitate perlustravit, ut velut sol radians in virtute totum caelum illuminem,
in hora mortis animam tuam lumine fidei et cognitionis perfundam, ne fides tua
ignorantia aut aliquo errore tentetur. Ad tertium, ora ut, sicut Spiritus
Sanctus suavitatem sui amoris plene mihi infudit, et tam suavissimam et
mitissimam effecit, ut post Deum dulcissima et benignissima sim, ita adsim tibi
in hora mortis, infundendo animae tuae suavitatem divini amoris qui in tantum
praevaleat in te, ut omnis poena et mortis amaritudo, ex amore tibi sit
persuavis.» Revelationes Gertrudianae ac
Mechtildianae, Pictavii et Parisiis, II, 1877, S. MECHTILDIS Liber specialis gratiae, pars 1, cap.
47. - Troviamo simile promessa presso S. Geltrude, nella stessa opera, I, 1875,
S. GERTRUDIS Legatus divinae pietatis, cap.
19, pag 163: «Sequenti die, cum similiter oraret, apparuit eadem virginea Mater
in praesentia semper venerandae Trinitatis, in similitudine candidi lilii, quod
fieri solet, cum tribus foliis uno erecto, et duobus demissis. Per quod dabatur
intelligi quod ipsa Beata Dei Genitrix inde dicitur merito candidum lilium
Trinitatis, quia prae omni creatura plenissime et dignissime in se suscepit
virtutes colendae Trinitatis, quas numquam vel minimo pulvere peccati venialis
commaculavit. Per erectum enim folium notabatur Dei Patris omnipotentia; per
duo vero demissa, sapientia et benignitas Filii et Spiritus Sancti, quibus ipsa
simillima invenitur. Unde etiam intellexit a Beata Virgine quod si quis eam
salutans devote diceret «candidum lilium Trinitatis, et caelicae amoenitatis
rosam praefulgidam», in ipso permaxime ostendere vellet quid praevaleret, ex
omnipotentia Patris; et quantas adinventiones sciret ad salutem generis humani,
ex sapientia Filii; quamque inaestimabiliter exuberet visceribus pietatis, ex
benignitate Spiritus Sancti. Adiecit Beata Virgo ad haec: «Etiam in exitu
animae suae apparebo illi qui taliter me salutat, in florentia tantae
venustatis, quod ad miram consolationem sui, caelicaem amoenitatem illi
ministrabo.» Unde post decrevit Beatam Virginem, sive etiam imaginem eius, his
verbis salutare: «Ave, candidum lilium
fulgidae semperque tranquillae Trinitatis, rosaque praefulgida caelicae
amoenitatis; de qua nasci, et de cuius lacte pasci Rex caelorum voluit: divinis
influxionibus animas nostras pasce.»
28 «Ad te clamamus,
regina misericordiae. Revertere visitans in nobis naturam tuam: revertere
ostendendo eam, quam in Christicolas habes, caritatem tuam; revertere per
singularem in nos a Deo datam potestatem tuam: revertere per eam, quae tibi
specialiter infusa est in plenitudine gratiae, praerogativam tuam; ut intueamur
te, non talem qualem desiderant Angeli prospicere, dicentes: Tota pulchra es, amica mea, et macula non
est in te (Cant. IV, 7); sed intueamur te, largientem beneficia,
conferentem remedia, medentem contritis corde, ponentem fortitudinem lugentibus
Sion, dantem coronam pro cinere, oleum pro luctu, pallium laudis pro spiritu
maeroris. Nec mediocris visio ista, piam te et deprecabilem experiri,
maerentiumque suspiria munere gratiae consolari. Sonet haec vox tua in auribus
nostris. Vox haec tua dulcis, et haec facies
tua decora. Nam in illo decore te videre, quo induit te Dominus fortitudinem,
et praecinxit te, non est huius temporis, nec temporis vitae nostrae vitiorum
fetore sordentis. Stola immortalitatis te indutam videre, Domina, indigni
sumus: ostende nobis faciem miserationum tuarum, et salvi erimus.» In antiphonam «Salve Regina» sermones IV, sermo
2, n. 5. Inter Op. S. Bernardi, ML
184-1068. - Si notino i molti ed importanti punti di coincidenza tra il passo
qui riferito, e la fine del Sermo 44, In
Nativ. B. V. M., inter Opera S. Petri
Damiani, ML 144-740: il qual Sermone tutti
confessano esser di «Nicolaus, monachus,
quondam notarius S. Bernardi.» Vedi Appendice,
8, A, pag. 543 e seg.
29 «Domina rerum,
Sancta sanctorum, virtus nostra et refugium: decus mundi, gloria caeli,
praeelecta ut sol, pulchra lunaris ut fulgor, agnosce omnes te diligentes. Audi
nos: nam te Filius nihil negans honorat.» Id.
op., sermo 3, n. 7. ML 184-1072. Vedi la nota precedente, e l'Append., 8, A, pag. 543. - Le ultime
parole qui riferite dalla fine del Sermone:
«Audi nos...,» sono identiche alla conclusione del Sermone 44, tra le Opere di
S. Pier Damiani, il quale è del monaco Nicolò.
30 «Cito, cito, Domina, subvenias clamanti, ne in
manibus deficiam inimici: curre, festina, Domina, et tuum iniquissimum et
infidelissimum servum ad te clamantem parcendo adiuva, et eripe de manu et
periculis tui hostis.» Meditatio in
«Salve Regina», n. 3: inter Opera S.
Bernardi, ML 184-1078. - «Cito, Domina, subvenias clamanti, ne manibus
subiaceam inimici. Curre, festina, Domina, tuum nequissimum ac infidelissimum
servum ad te clamantem parcendo adiuva, et eripe de manibus inimici et a
periculis tui hostis.» Meditatio in
«Salve Regina», n. 5: inter Opera S.
Anselmi Mantuani, Lucensis episcopi, ML 149-587. - «Cito, Domina, subvenias
clamanti, ne in manibus subiiciar inimici. Curre, festina, Domina, et tuum nequissimum servum ac
infidelissimum ad te clamantem parcendo adiuva, et eripe de manibus inimici, et
periculis tui hostis.» Stimulus
amoris, pars 3, cap. 19: inter Opera S. Bonaventurae, Rom., Mogunt., Lugd. (1668), VII, 232, col.
2. - Vedi nel nostro vol. precedente, Appendice,
3, A, pag. 351-353.
31
«Quis ergo ad te, Domina, non suspirabit? Amore suspiramus, etiam et dolore.
Undique nos angustiae premunt. Quomodo ergo ad te non suspiremus? solatium
miserorum, refigium expulsorum, liberatio captivorum, Regina bellatorum, Domina
universorum, etiam inimicorum, nec est qui tuae voluntati valeat obviare. Sic
afflicti, sic miseri, ad te suspiramus,
gementes et flentes in hac lacrimarum valle... Eia ergo, advocata nostra, illos
tuos misericordes oculos ad nos converte. Non dubitamus, Domina,
quin, si nostras aspexeris miserias, non poterit tua miseratio suum retardare
effectum.» Meditatio in «Salve Regina,»
n. 5, 6. ML 184-1079, 1080: inter Opera
S. Bernardi. - «Quis ergo ad te non suspirabit? Amore etiam suspiramus, et dolore: undique namque nos
angustiae premunt. Quomodo ergo nunc non suspiramus ad te, quae solatium es
miserorum, refugium expulsorum, liberatio captivorum, medicina infirmorum,
mater parvulorum, sponsa adultorum, regina bellatorum, Domina universorum, et
etiam inimicorum, nec est qui tuae voluntati valeat obviare? Sic afflicti, sic
miseri, ad te talem Dominam suspiramus, gementes et flentes in hac lacrimarum
valle... Eia ergo, advocata nostra, illos
tuos misericordes oculos ad nos converte. O laudabilis clementia Creatoris,
quae sic afflictis tam nobile et laudabile subsidium dignatur elargiri... Non
ergo restat, Domina, nisi ut illos tuos misericordes oculos ad nos convertas...
Non enim dubito, quod si nostras aspexeris miserias, non poterit tua
miseratio suum retardare officium.» Meditatio
in «Salve Regina», Stimulus amoris, pars 3, cap. 19: inter Opera S. Bonaventurae, Romae, Moguntiae,
Lugduni (1668), VII, pag. 233, col. 1. - Questi medesimi pensieri vengono
esposti, più diffusamente e più confusamente, nella Meditatio in «Salve Regina», n. 6, 7, ML 149-588, 589, inter Opera S. Anselmi Mantuani, Lucensis
episcopi. - Vedi la nota 28, e nel nostro volume precedente, l'Appendice 3, A, pag.
351-353.
32 «Domina nostra,
mediatrix nostra, advocata nostra, tuo Filio nos reconcilia, tuo Filio nos
commenda, tuo nos Filio repraesenta. Fac, o benedicta, per gratiam quam
invenisti, per praerogativam quam meruisti, per misericordiam quam peperisti (al. percepisti), ut qui te mediante
fieri dignatus est particeps infirmitatis et miseriae nostrae, te quoque
intercedente participes faciat nos gloriae et beatitudinis suae.» S. BERNARDUS,
In Adventu Domini, sermo 2 n. 5. ML
183-43. - Queste parole, e i pochi righi che precedono, si ritrovano quasi
esattamente nella «finale» della Oratio
54 (al. 53) di S. Anselmo, ML 158-961. Le avrà prese S. Bernardo da S. Anselmo?
Non è cosa impossibile, benché poco si adatti al genio e al modo di scrivere di
S. Bernardo. Ci pare più probabile che questa finale sia stata aggiunta, «ex
Bernardo», all'Orazione di S. Anselmo: questo genere di composizioni si presta
assai facilmente a simili addizioni. Questa Oratio
è una di quelle che «ex ms. Vatic.
P. Raynaudus inter Anselmianas primus edidit.» Un solo manoscritto, anche eccellente, può contenere qualche
errore.
33 La rivelazione
fatta a quell'anima divota - chi ella sia, non sappiamo - è molto affine, anzi
identica nella sostanza, alle rivelazioni fatte tanto a S. Metilde quanto a S.
Gertrude. Piace qui riferirle, per mostrare quanto sia veramente grata a
Maria la nostra riconoscenza verso la SS. Trinità, per i doni a lei
concessi.
Precedente - Successivo
Copertina | Indice: Generale - Opera | Parole: Alfabetica - Frequenza - Rovesciate - Lunghezza - Statistiche | Aiuto | Biblioteca IntraText
IntraText® (V89) © 1996-2006 EuloTech