Apologia
   Cap.
 1    40    |            quo eat, in primori fronte animum gestare. hunc adeo pisciculum,
 2    43    |              illud mecum reputo posse animum humanum, praesertim puerilem
 3    45    |           spectaculum rotationis eius animum saucium debilitat; ac multo
 4    56    |               contumaciam non inducat animum verum esse quod dixi, me
 5    57    |         videor cuivis vel iniquissimo animum explesse et, quod ad sudarium
 6    71    |           sollicitudo non mediocriter animum angebat, omnes illi fratrique
 7    85    |           tune, ultime, parentis tuae animum in istis scrutaris, oculos
 8    87    |               87-~ ~Ceterum nequeo in animum inducere tam stultum Aemilianum
 9    90    |               certum indicem cuiusque animum esse; qui semper eodem ingenio
10    99    |         praeteritum isto metu. namque animum meum neque hereditatis neque
11   102    |      repperisti? cur ergo Pudentillae animum veneficiis flecterem? quod
12   102    |       respondete qui Apuleium dicitis animum Pudentillae magicis illectamentis


De deo Socratis
   Cap.
13    15    |               obtestari, corpus atque animum duobus nominibus conprehendentes,
14    16    |            istis custodibus nec intra animum nec foris esse secreti,
15    17    |         sciebant corpus annis habere, animum prudentia vigere, verba
16    21    |            animus colendus sit, tamen animum suum non colant. At si quis
17    21    |                admirari cur non etiam animum suum ratione excolant. Quae
18    23    |               et solum corpus eius et animum contemplamur, ut sit et


Metamorphoses
   Lib. Cap.
19  2,     5|             ilico in eum et oculum et animum detorquet. Serit blanditias,
20  2,    23|                    23-~ ~His cognitis animum meum conmasculo et ilico
21  2,    25|              et obarmatis ad vigilias animum meum permulcebam cantationibus,
22  2,    25|             sui fiducia mihi turbarit animum. Denique sic ad illam: «
23  2,    27|               proxima platea refovens animum infausti atque inprovidi
24  3,     1|              reddidit. Aestus invadit animum vespertini recordatione
25  5,    10|              tumentem suum prodiderit animum dequetantis divitiis exigua
26  5,    15|             paulatim sororis invadunt animum. statimque eas lassitudine
27  5,    19|            patentibus nudatum sororis animum facinerosae mulieres, omissis
28  5,    25|            affligebat lamentationibus animum. sed ubi remigio plumae
29  6,     5|          igitur masculum tandem sumis animum et cassae speculae renuntias
30  6,    12|        mitigata furia laxaverint oves animum, percussis frondibus attigui
31  6,    26|          igitur masculum tandem sumis animum tuaeque saluti, dum licet,
32  7,     1|             amoribus ancillae Milonis animum inrepens ianuae claustra
33  8,     7|              luctu a maerore carpebat animum; diesque totos totasque
34  9,    14|             caenosam latrinam in eius animum flagitia confluxerant: saeva
35  9,    29|              amorem impellere conatur animum. Quae res cum ei sequius
36 10,     4|           pollicetur et bonum caperet animum refectionique se ac saluti
37 11,     3| lamentationibus rursus mihi marcentem animum in eodem illo cubili sopor
38 11,     5|            igitur imperiis istis meis animum intende sollicitum. Diem,
39 11,    21|               anxium mihi permulcebat animum: nam et diem, quo quisque


De Platone et eius dogmate
   Lib. Cap.
40  1,     2|          verae laudis gloriam in eius animum inserere curasset. Et antea
41  1,     3|            Indos et Magos intendisset animum, nisi tunc eum bella vetuissent.
42  2,     9|    arbitrabatur, quae ad rationabilem animum pertinent, id est sapientiam